Rōłzczasu, pierōnym dŏwno tymu nazŏd, żōł se jedyn krōl, kery miŏł festelnie frasobliwygo, zachmulōnygo... dryganta, kōnia. Łoznŏjmiōł wobec we swojim krōlewstwie, iże fto łozbawi, łozweseli tego jejigo kōnia, erbnie pōłowa tego krōlewstwa.. Prōbowało mocka ludzi, ale bezskutnie, podarymnie. Na łostatku na dwōrze pokŏzŏł sie Szewiec-Dratewka, ftory łobiycŏł, co na isto łozweseli kōnia; tyn kōń dostanie śmiociŏ. I richtik. Szewiec podlŏz ku kōniowi, cosik mu tak szepnōł do dakla. Tyn kōń forsknōł śmiychym i kulŏł sie ze chichraniŏ po ziymi. Szewiec-Dratewka poszŏł fōrt ze swojōm nadgrodōm.
Ale tyn krōl niy poradziōł łod terŏzka strzimać ze tym swojim sztyjc i jednym ciyngym chichrajōncym sie kōniym. Łogłosiōł, ize łoddŏ reszt tego swojigo krōlewstwa ze swojōm cerōm ku tymu, czowiekowi ftory sprawi, co tyn jego kōń niy bydzie już taki pośmiywny.
I juzaś prziszŏł Szewiec-Dratewka, napocznōł cosik szeptłać tymu kōniowi do dakla... kōń ci sie festelnie zmerskŏł. Łocałbrowany krōl spytŏł sie go:
– Suchej ino! Jakeś to zrobiōł, iże rōłz tyn mōj kōń sie łozchichrŏł, a terŏzki juzaś zrobiōł sie festelnie zmerskany?
– Anō, to jes krōlu blank ajnfach. – rzyknōł Szewiec-Dratewka. Nŏjprzodzij to pedziŏłech kōniowi, ize mōm srogszy ciulik niźli łōn mŏ, a za drugōm razŏm... pokŏzŏłech mu tego mojigo ciulika!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl