Rōłzczasu jedyn istny, ftorymu pizło już szejśćdziesiōnt lŏt, we takim ci zbytkōwnym, szumnym i mocka wercitym ancugu, przilazuje do szynku ze uwiyszōnōm na jejigo ramiu całbrownōm, szykownistōm 25-lytniōm, festelnie cycatōm blōndinōm.
– Hej! Stary! Kajeś utrefiōł takŏ szykownistŏ dziołcha, takŏ kōchanka? – wrōłz pytajōm sie go sznapskamraty.
– To niy ma moja kōchanka, ino to jes moja... baba! – łodpedziŏł tyn istny.
– Chopie! A jakeś to przekabaciōł takŏ całbrownŏ dziołcha, coby sie za cia, za takigo starego knakra, wydała?
– Anō, scyganiōłech deczko ło mojich latach, ło mojim wiyku...
– Co, pedziŏłeś, iżeś jes ino śtyrdziyści lŏt stary? – pytajōm sie go dalszij.
– Niy! Niy, jŏ pedziŏł, co pizło mi już... 90 lŏt!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl