Aula na uniwerzityjcie. Forlyjzōng, ryjda wiydzie zwiykowany już profesor. Łorŏz zwrŏcŏ sie ku sztudyntōm:
– Wiedzōm łōni, za mojich czasōw niyusprawiydliwiōnŏ niyłobycnōść na wykłŏdach bōło możebno ino we dwiōch cufalach: za piyrsze – kej umrzij ftosik ze familiji, a za druge: kej sztudynt bōł festelnie niymocny i miŏł na to papiōry, miŏł rewiyr.
Na to łodzywŏ sie ftosik ze łostatnij raje:
– Panoczku profesorze! A eźxli ftosik jes stopierōńskŏ usiotany, zmŏchany.... zeksym?
Cŏłki zol wyprasknōł śmiychym, a profesor po łoka mrziku łodpedziŏł:
– We twojim cufalu – mogesz blank ajnfach... pisać drugōm... rynkōm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl