Srogŏ sznapsimpryza. Dwa naprane kamraty, Antek i Paulek wrŏcajōm ku dōmowi. Drōgōm wlejźli ale jesce na sznapsa do Paulka. Przi tyj przileżitōści Paulek kciŏł sie jesce poasić swojim pomiyszkaniym i łobkludzŏ tego swojigo kamrata pō niym.
– Kuknij se ino Antek! To jes moja kuchyń, a to juzaś mōj badycimer – mamrŏ po pijŏku Paulek.
– Nō, Paulek! Na isto gryfnŏ jes i kuchyń i tyn twōj badycimer – łodrzykŏ naprany Antek.
Paulek dalszij łobkludzŏ kamrata po pomiyszkaniu....
– A to, Antek, to jes moja srogszŏ izba... łoo... a sam nynŏ mōj synecek... a... a sam... a sam moja cerzicka...
– Nō, Paulek, musza pedzieć, iże szykowniste sōm ci te twoje dziecka... aże szykowniste, gryfniste...
Idōm dalszij, wlazujōm do drugij izby..
– A to Antek, to ci jes mōj gryfny szlafcimer... dzisz jaki srogi i moc bykwyjm dopelbet... he, he... ciiii, ciii... cicho... to jes moja starŏ, a tyn wele... to cheba... jŏ, toch na zicher... jŏ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl