Srogi ber dziczy, fiksuje we lesie, łokropicznie łozgzukany, podniycōny. Nō, mŏ chańdź przedupczyć wszyjsko, co sie ruszŏ. Na to ślazuje ze drzewa wywiōrka, tōż tyż tyn ber dopŏd jōm, chytŏ jōm za gynik i dŏwej... dupczy jak nŏjynty. Ale to mu tyż jesce niy stykło. Zeza krzŏkōw wychynōła samica ryżokudła. Tyn ber dopŏd i ta lisica, i tyż napoczynŏ łostro dupczyć. Łorŏzki ta samica ryżokudła wrzescy choby jōm ze skōry łobdziyrali:
– Ło sto pierōnōw, berze... ale ze cia spanialisty dupczok, kōchanek... jakigo tym mŏsz łogrōmnucnego i łowosiōnego ciulika!
Ber robi jakosik iptowatŏ fresa i medikuje:
– Ło kurwa! Niy sjōnech ze ciulika... wywiōrka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl