Rōłzczasu, nałōnczŏs mszy, pokŏzŏł sie znŏgła Szatōn, łoszkliwy pieklŏrz, zaziyrŏ tak swojimi srogimi ślypiōma po ludziach we kościyle, lachŏ sie tak jakosik bodlawo i łoszkliwie a na łostatku zicnōł sie na ōłtŏrzu. Ludzie po gibku śmiatajōm ze kościoła i ino jedyn festelnie zwiykowany starzik blank sie niy ruszōł ino kukŏ na tego dziobła. Yntlich tyn dzioboł niy szczimŏł, podlazuje ku starzikowi i pytŏ sie go:
– Teee, stary! Eźli niy miarkujesz, eźli niy wiysz fto jŏ jes?
– A dyć miarkuja, wiym!
– I blank sie mie niy strachŏsz?
– Ani ździebko, nic a nic sie cia niy starchōm!
– Jakōż to? Przecamć mie sie wszyjske bojōm, a ty niy. Po jakymu?
– Anŏ, boch jŏ jes już śtyrdziyści piyńć lŏt żyniaty ze twojōm... siestrōm!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl