Rōłzczasu jedna dziołcha pokwanckała sie sama na srogŏ balanga. Przifilowała ci tam jednego sztramskigo karlusa, kery szykowniście tańcowŏł. Podlazła ci ku niymu i napoczła rzōńdzić:
– Chopie! Ale ty zajebiście tyańcujesz!
Na to tyn istny:
– Spierdalaj!
Dziołcha ździebko zgańbiōnŏ, ustōmpiōła. Tyn karlus dalszij tańcowŏł sōm ze sia, i to tak, iże na wszyjskich robiōł stopierōńske wrażyni. Dziołcha juzaś ku niymu podlazła i gŏdŏ:
– Karlusie! Ale ty na isto zajebiście tańcyjesz!
Tyn karlus nic ino łodrzyknōł juzaś:
– Spierdalaj!
Tego już ale dziołsze bōło za tela i rzōńdzi ku niymu:
– Wiysz co chopie! Jeżeś szwanc, sorōń i grōbiōn... prostŏk!
– Nō i chuj! Ale zajebiście tańcuja, prŏwda!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl