Rōłzczasu jedyn istny kciŏł przenocōwać we hotylu, ale wszyjske izby byli już zajimane.
– Możno majōm łōni jednakwōż jakisik frajny cimer, abo chocia jakisik prykol? Moga spać przecamć choć kany, bele kaj – poprosiōł ymfangszefa, hotylowygo recepcijōnisty tyn istny.
– Nō, cōż, mōm jedyn doplcimer we ftorym miyszkŏ jedyn chop i monej bydzie rŏd miŏł spōłmitra, szlafkamrata, bo to zrobiyłoby mu, co ta izba bydzie tōńszŏ. Ale tak prŏwdōm, to łōn tak stopierōńsko charczy we śniku, iże uskargujōm sie na niygo kwatyrniki we sōmsiydnich izbach. Tōż tyż niy poradza pedzieć, eźli bydōm łōni interesowne.
– Niy ma problyma, biera ta izba.
Na drugi dziyń ło szaroku tyn ymfangszef pytŏ tego istnego:
– Nō, i jakōż wŏm sie panoczku spało?
– Łoooo, mocka lepszij niźli bele kedy.
– A co ze charczyniym tego szlafkamrata? Niy zawŏdzało to wōm?
– Niy! Jŏch na doczkaniu, na szlag żech ci go ścichnōł...
– A jakim to knifym?
– Łōn już bōł we prykolu i charczŏł, kejech wlŏz do izby. Kejech przelazowŏł wele niygo, dołech mu kusika we liczko i pedziŏłech mu gryfnie: Dobranoc mōj ty gryfcoku!
Mogecie mi wiyrzić, łōn bez cŏłkŏ noc zmrużōł łoka i cŏłkŏ noc mie gynał blikowŏł, świdrzōł ci na mie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl