Jedyn nasz, samtyjszy fric wrŏcŏ do chałpy, festelnie naprany, kajsik wele szczwŏrtyj na rozwidnioku. W antryju jego babeczka, festelnie łozgzukanŏ, podrajżuje mu pod kichol weker i wrzescy:
– Ty giździe, ty łochyntolu stopierōński, widzisz wiela jest? Szczwŏrtŏ ło szaroku!
Chop sie tak ino deczko skrziwiōł i wymrōncŏł:
– Moja.. ty... rozt... rozto... miyło. Ty mi pokazujesz zygarek? Moja mumulka, to fatrowi pokazowała zawdy... kalyndŏrz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl