Lato, popołednie, chop gŏdŏ do baby:
– Suchej ino! Możno pōdymy do prykola i dupnymy sie chocia rōłz?
– Eeee, tam, dej pokōj, nasz Hanynesk przecamć niy śpi, tōż jakōż mu wyeklerujesz, iże idymy tak wczas do prykola? A jak cosik usłyszy?
– Dej pokōj. Jakosik to szafna! – gŏdŏ chop i idzie ku Hanyskowi.
– Hanysku! A stōń ty we łoknie i rachuj wszyjskich łoblecōnych na czŏrno ludzi na hulicy. Za kŏżdego erbniesz złocioka....
Hanysek idzie ku łoknu, łojce wartko do prykola. Hanysek rachuje:
– Złociok... dwa... trzi... łoj, tatulkowi tōnij by uczyniōło kejby sie wziōn lŏtawica, prostytutka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl