Stosōnki we familiji...

Mały Lojzik łodrobiŏ we izbie lekcyje dōmowe, a jejigo tatulek czytŏ jakisik szportowy cajtōng.
– Tatulku! A mie to bezmać boczōń prziniōs mamulce, prŏwda?
– Prŏwda.
– A ciebie tatulku tyż boczōń przismycōł ku starce, ja?
– Anō, toć!
– A starka i starzika tyż boczōnie prziniyśli, ja?
– Nŏ ja, tyż!
Lojzik cosik tam naszkryflŏł we tym swojim hefcie i pogzuł na plac pograć w bala ze swojimi kamratami. Łojcu ale niy dało pokōj, cōż tyż to za zadanie miŏł do napisaniŏ Lojzik. Łotwar heft i czytŏ: „ Opisać stosunki panujące w naszyj rodzinie.” Tyn jejigo synek Lojzik napisŏł bōł tak:
„W naszyj familiji niy bōło żŏdnych stosōnkōw... łod trzech pokolyniōw żŏdyn sie samtukej niy dupczŏł!”

We cyrkusie...

Jedyn istny we cyrkusie wylazuje na aryna ze krokodilym. Stowo na pojstrzodku i świtŏ tego krokodila w rzić. Krokodil łozdziawiōł pŏszcza, a tyn istny łozepnōł prziporek, wyciōngŏ swōj ciulik i kładzie go krokodilowi na zymbiska. Zatym biere srogi bret i piere niym krokodila po palicy. Tyn krokodil nic, ino mu sie deczko ślypia płaczkami kulajōm. Po piyńciuch minutkach takigo praniŏ po palicy tyn istny wyciōngŏ tyn swōj ciulik, krokodil zawiyrŏ pychol a tych chop podlazuje ku publikōm i pytŏ:
– Moje wy roztomiyłe cuszałery, fto swŏs kce sprōbować tego samygo sam na binie? Garantiyruja, iże nic sie żŏdnymu niy stanie!
We cyrkusie cichość, bez dugszy czŏs żŏdyn sie niy głōsi, niy melduje. Po pŏruch minutkach ze trzecij raji sztrekuje sie jedna starecka i rzōńdzi:
– Jŏ bych możno sprōbowała, ino cobyście mie panoczku tak festelnie tym bretym niy walyli po palicy!

Styknie...

– Teee! Jorguś! A jak tam u cia ze twojōm nocōm poślubnōm? – pytŏ sie kamrat kamrata.
– Czowieku! To ci bōła jazda. Rōłz Marika na spodku, za kwilka na gōrze. Łod zadku, ze boku. Szłapy na mojich ramiach, ryncyska wiszōm we lufcie. Wiysz! Ta indyjskŏ „kamasutra” to by przi mojim wyrobianiu bōł mały pinkel!
– He, he, he... a rzyknij ty mi fto piyrszy swŏs pedziŏł: „Styknie! Już niy poradza!”
– Anō... sōmsiŏd zeza ściany!

Musza sie zabawić...

Dzisiŏj z rańca jechŏłech autobusym miyjskim. Siedziŏłech se ze mojōm babeczkōm na takim tuplowanym kanapyju, kaj dwie pŏry pasażyrōw siedzōm naprociw siebie. Po drugij strōnie siedziŏł mody karlus i jejigo zwiykowanŏ, moherowŏ starka. Łorŏz tyn karlus łodebrŏł telefōłn, siōngnōł po tyn swōj mobilniok i tak jakosik gŏdŏ:
– Ana! Byda dzisiŏj u cia ło 19. Festelnie ci przaja. Jeżeś dlō mie na zicher ta jedna jedzinŏ.
Po jakisik kwilce łodbiyrŏ drugi telefōłn i rzōńdzi:
– Sergust Byrbla! Wiysz, co ino tobie przaja! Wpadna do cia jutro wele 20.
Tyj moherowyj starce fresa zrobiyła sie szarłatnŏ i zbladła ci łōnyj bali i ta moherowŏ kapelka. A tymu karlusowi juzaś glingŏ mobilniok.
– A witej! Jŏ już ku cia jada terŏzki. Festelnie mi sie za cia ckni! Ty fōngujesz ino dlō mie.... Hanysku!
Moherowŏ starka bypraskła jak jakŏ bōmba. Napoczła na biydnygo karlusa przezywać, mianować go łod jakichsik zbōczōnych bezkurcyjōw, bezbōżnikōw i jakich tam jesce. Karlus zrobiōł sie czerwiōny na pycholu, ale szczimŏł, łobstŏł ze zimnōm kwiōm. Łodpedziŏł ino tyj swojij starce:
– Nō, przecamć jŏ musza sie jakosik zabawić podwiyl niy wrōca sie do... zyminarijōm!

Pokŏż karta...

Modŏ frelka, blōndina szpacyruje po plaży. Łorŏz uwidziała na piŏsku starucnŏ flaszka. Dźwigła jōm, łobtarła ze marasu, a tu z nŏgła wyfuknōł ze pojstrzodka zwykowy dżinn. Frelka pytŏ sie go:
– Eźli byda miała łōne trzi winsze?
Na to tyn dżinn łodrzykŏ:
– Niy, niy! Przikro mi, ale jŏch jes duch, ftory spŏłniŏ ino jedyn winsz.
Frelka bez medikowaniŏ:
– To jŏ bych sie winszowała, coby bōł pokōj na Bliskim Wschōdzie. Widzisz ta karta, ta – jak to gorole gŏdajōm – mapa? Kca, coby te wszyjske kraje ustali ze sia sie prać, coby Żydy i Arabery napoczli sie wzajym przŏć i coby miyłōwali Hamerikōnōw i na łodwyrtka, i coby wszyjske tam żyli we wiycznym pokoju i ajnsztimōngu.
Tyn dżinn kuknōł tak na ta karta i rzykŏ:
– Babo, a być ty łozsōndnŏ! Te kraje sie pierōm i festelnie niynŏwidzōm łod tysiyncy lŏt, a jŏ po tysiōncu lŏt siedzyniŏ we flaszce tyż niy jeżech we formie. Jeżech DOBRY, ale niy aż tak dobry. Tak sie medikuja, iże niy poradziōłbych tego zrobić. Pomedikuj ździebko i dej mi jakisik winsz ze cwekym.
Frelka pomedikowała bez kwilka i rzōńdzi:
– Nō dobra. Joch kciała bez cŏłke życie spichnōńć sie ze włŏściwym chopym, coby sie za niygo wydać. Wiysz, mōj ty roztomiyły dżinnie, kciała bych takigo chopa, kery bydzie mi festelnie przŏł, bydzie mie uwŏżać, bydzie mie brōniōł, bydzie tyż dobrze zarŏbiŏł i łoddowŏł mi cŏłki geltak, niy bydzie słepŏł, niy bydzie kurzōł. Ku tymu bydzie mi spōmogŏł przi dzieckach, we wrzyniu i przi skludzaniu. Musiŏł by być festelnie dobry we prykolu, wiyrny i coby niy zaziyrŏł fōrt i jednym ciyngym na telewizyjŏ, na te jejigo szportowe programy. Taki, mōj ty roztomiyły, mōm winsz, take życzyni!
Tyn dżinn tak ino wezdychnōł gymboko i pedziŏł:
– Wiysz! Pokŏm mi ta twoja sakramynckŏ... karta...

Srogszy....

– Tatulku! Tatulku! A jedyn synek na placu pedziŏł, coch jŏ jes blank podany na wŏs tatulku. Wyglōndōm blank jak wy tatulku!
– Nō, i co ty na to?
– Anō nic!
– A po jakiymu nic?
– Tatulku! Bo łōn bōł srogszy i norymniyjszy łodymie!

Pizło dziewiyńćdziesiōnt lŏt...

Rōłzczasu jedyn istny, ftorymu pizło już szejśćdziesiōnt lŏt, we takim ci zbytkōwnym, szumnym i mocka wercitym ancugu, przilazuje do szynku ze uwiyszōnōm na jejigo ramiu całbrownōm, szykownistōm 25-lytniōm, festelnie cycatōm blōndinōm.
– Hej! Stary! Kajeś utrefiōł takŏ szykownistŏ dziołcha, takŏ kōchanka? – wrōłz pytajōm sie go sznapskamraty.
– To niy ma moja kōchanka, ino to jes moja... baba! – łodpedziŏł tyn istny.
– Chopie! A jakeś to przekabaciōł takŏ całbrownŏ dziołcha, coby sie za cia, za takigo starego knakra, wydała?
– Anō, scyganiōłech deczko ło mojich latach, ło mojim wiyku...
– Co, pedziŏłeś, iżeś jes ino śtyrdziyści lŏt stary? – pytajōm sie go dalszij.
– Niy! Niy, jŏ pedziŏł, co pizło mi już... 90 lŏt!

Blank sie niy dupczōm...

Rōłzczasu do Hanyska, już karlusa, przilazuje jego łojciec i rzōńdzi:
– Suchej ino Hanysku, tak sie medikuja, co już cheba czŏs, coby ci pedzie gynał skany sie bierōm dziecka.
– Niy! Niy tatulku! – wrzescy Hanysek. – Niy kca słyszeć, bo juzaś pewnikym popśnisz wszyjsko, jak do terŏzka ‘eś robiōł.
– Jakōż to? Czamu miŏłbych cosik popsować?
– Anō tak tatulku: jakech miŏł śtyry lata, to mi pedziŏłeś, ize niy ma żŏdnego świyntygo Mikołŏja. Jakech bōł szejść lŏt stary, toś wybiōł mi ze palicy, iże fōnguje jakisik wielkanocny hazok, zatym juzaś wykŏzało sie, iże Batman tyż niy istniyje, a blank niy tak dŏwno pedziŏłeś mi, co niy ma na świycie żŏdnego czarodziyja....
– Nō i?
– To co? Terŏzki mi rzykniesz, iże ludzie, tak prŏwdōm, to sie blank niy dupczōm?

Laclik...

Rōłzczasu jedne małżyństwo wyjechało na wywczasy nad morze. Chop ale blank zapōmniŏł wziōńć ze sia batkōw. Kej już przijechali nad te morze, chop sie łorŏz skapnōł, co niy mŏ batkōw; baba łoznŏjmiōła, iże mŏ dwa szykowniste lacliki dlŏ jejich dzieciŏka i beztōż moge ze jednego uszyć chopowi na doczkaniu nowe batki. Na drugi dziyń chop wylazuje na plaża już we nowych batkach, ale tak jakosik wszyjske ludzie na tyj plaży cosik sie chichrajōm, na cosik skazujōm palcyskōma...
Chop tak kuknōł na te swoje nowe batki a sam ci na przodku stoji napisane:
ROŚNIJ SROGI DLO MAMULKI!

Strom....

Na gōrskij ceście, na takij kryntyj drōdze we gōrach autok, cheba „maluch”, prasknōł we strom, we takŏ srogachnŏ jedla. Przijechała waleska, policajty i take tam. Te policajty pytajōm ludzi, jak to wszyjsko gynał sie dziŏło. Żŏdyn, nō ja, ale tego niy widziŏł. Jednakowōż powtŏrzajōm, iże pewnikym cosik widziŏł stary baca, ftory siedzi wele drōgi i strugŏ, rzezŏ drzewniannego świōntka.
– Baco! A widzieliście jak to bōło gynał ze tym praskniyńciym we strom? – pytajōm starygo bacy policajty.
– Anō, widziŏłech!
– Nō, tōż jak tyż to bōło?
– Widzōm łōni panoczkowie, tyn strom tam na lewo?
– Anō, widzymy. – łodpedzieli policajty.
– Widzicie? A łōni we tym autoku... niy widzieli!

Łochyntol we gyrichcie...

Sōndca we gyrichcie pytŏ sie jednego istnego:
– Panoczku! A poznŏwŏcie wy ta baba samtukej?
– Ja, poznŏwōm. – łodrzykŏ tyn istny.
– A te dzieciŏ, ftore łōna dziyrżi na ryncach, poznŏwŏcie?
– A czamy by niy? Poznŏwōm.
– To wasze dzieciŏ, ja?
– Ja, moje!
– Nō, tōż co bydzie ze płacyniym?
– Anō, wysoki sōńdzie, jŏ to tam nic za ta robota niy kca!

Heksa...

Jedna starucnŏ heksa (czarownica) miała trzech niywōlnikōw. Rōłzczasu łōna pedziała ku jednymu:
– Mŏsz sie zakraść do zōmku krōla i zahabić, pichnōńć cŏłke jejigo złoto, cŏłki gold. Kejbyś tego niy zrobiōł, bydziesz do łostatka życiŏ jōnkŏł sie: „my, my, my...”
Niywōlnik poszŏł, ale nic ze sia nazŏd niy przismyczōł i ta heksa go do imyntu zacałbrowała i kej już jōnkŏł sie: „my, my, my...” zawarła go we ciymnicy.
Zatym ta heksa zawołała drugigo i rzōńdzi:
– Mŏsz tyż zarŏzki pōjńść do zōmku krŏla po jejigo gold. Jak niy przismycysz, to tak cie zacałbruja, iże bez cŏłke twoje dalsze życie bysziesz stynkŏł: „Lagōm bez łeb... lagōm bez łeb... lagōm bez łeb....”
Poszŏł, nic niy prziniōs, zawarła go heksa do ciymnicy a łōn powtŏrzŏł: „Lagōm bez łeb, labōm bez łeb...”
Przi trzecim niywōlniku gynał ta samo lajera. Tyż poszŏł, tyż nic niy udało mu sie pichnōńć. Ta heksa tyż go zacałbrowała a łōn juzaś śpiywŏł sztyjc: „Sto lŏt, sto lŏ, sto lŏt...”
Nō i keregoś dnioszka ta heksa yntlich kipła, zemrziło sie łōnyj, a te trzi boroki wygramulyli sie ze tyj ciymnicy, zicli sie na bance, wele ftoryj leżŏł ci jedyn napraniec ze zakwawiōnōm palicōm. Podlazuje ku nim policajt i pytŏ sie:
– Fto to zrobiōł?
Na to tyn piyrszy:
– My, my, my...
– A jekeście to zrobiyli?
– Na to tyn drugi łodrzykŏ:
– Lagōm bez łeb, lagōm bez łeb, lagōm bez łeb...
– Nō, tōż wiycie wiela bydziecie siedzieć we hereszcie?
– Sto lŏt, sto lŏt, sto lŏt...

Cukerdōłza...

Hanys zaprosiōł swoja Mamulka na łobiŏd. We miyście we ftorym sztudyrowŏł, miyszkŏł kōmorōm, nŏjmowŏł małe pomiyszkanie do kupy Elzōm, ze swojōm kamratkōm. Kej Mamulka Hanysa nawiydziōła go, badła ci, co spōłlokatōrka jes jak mało kej sztramskōm dziołchōm. Mamulka, jak to matka, napoczła ślynczeć, medikować, eźli aby ze tego łōnych spōlnygo miyszkaniŏ niy bydōm wynikać jakesik problyma. Kej dyć tyż byli same do kupy, Hanysek łoznŏjmiōł:
– Miarkuja gynał ło czym ty Mamulko medikujesz, ale garantjyruja ci, iże łōna i jŏ sōmy ino spŏlokatorōma. Nic nŏs na isto ze sia niy kupluje.
Tydziyń niyskorzij Elza dała do wymiarkowaniŏ, iże we tym nŏjmowanym pomiyszkaniu brachuje.... cukerdōłzy. Zwrōciōła sie tōż tyż do Hanysa:
– Niy kca sam niczego antragować, sugyrōwać, ale łod łostatnigo łobiadu ze twojōm mamulkōm niy poradza znŏjść mojij pamiōntkowyj cukerdōłzy.
Hanys uzdŏł, co napisze listecek do mamulki.

Roztomiyło Mamulko!
Niy miynia, iżeś wziyna pamiōntowŏ cukerdōłza Elzy... niy miynia tyż ale, iżeś łōnyj na isto niy wziyna. Ale prŏwdōm jes, iże łod czasu kejś bōła u nŏs ze byzuchym, niy poradzymy tyj cukerdōłzy nikaj znŏjść.

Pŏrã dni niyskorzij Hanys dostŏł listecek łod swojim mamulki.

Roztomiyły synecku!
Jŏ blank niy miynia, iże ty spowosz ze Elzōm... Ale niy miynia tyż do łostatka, iże śniōm niy śpisz. Prŏwdōm jes ale to, iże kejby Elza spała we włōśnym prykolu, już dŏwno by ta cukerdōłza znodła!

Mogesz pisać...

Aula na uniwerzityjcie. Forlyjzōng, ryjda wiydzie zwiykowany już profesor. Łorŏz zwrŏcŏ sie ku sztudyntōm:
– Wiedzōm łōni, za mojich czasōw niyusprawiydliwiōnŏ niyłobycnōść na wykłŏdach bōło możebno ino we dwiōch cufalach: za piyrsze – kej umrzij ftosik ze familiji, a za druge: kej sztudynt bōł festelnie niymocny i miŏł na to papiōry, miŏł rewiyr.
Na to łodzywŏ sie ftosik ze łostatnij raje:
– Panoczku profesorze! A eźxli ftosik jes stopierōńskŏ usiotany, zmŏchany.... zeksym?
Cŏłki zol wyprasknōł śmiychym, a profesor po łoka mrziku łodpedziŏł:
– We twojim cufalu – mogesz blank ajnfach... pisać drugōm... rynkōm!

Tic-tac....

Wadzi sie festelnie trzech chopōw ło to, kery śnich mŏ chudszŏ dziołcha.
Piyrszy rzōńdzi:
– Moja frela, to ci jes takŏ chudzina, iże kej skukŏ sie za linda, za ciynki strom, to łōnyj blank niy widać.
Na to tyn drugi fric:
– A moja to ci jes wyblyszczek, takŏ chudŏ, iże kej bez cufal zadekuje sie za sztyjlampōm, to tyż ci łōnyj na isto blank niy idzie ujzdrzić.
Na łostatku łozwŏł sie tyn trzeci chop:
– Eeee tam, ustōńcie... moja to ci jest taki szpiterlok, iże kej łōński tydziyń społykła tic-taca, toch pomyślŏł, iże łōna zaciōnżōła... iże jes ciynżobnŏ...

Kōń sie chichrŏ...

Rōłzczasu, pierōnym dŏwno tymu nazŏd, żōł se jedyn krōl, kery miŏł festelnie frasobliwygo, zachmulōnygo... dryganta, kōnia. Łoznŏjmiōł wobec we swojim krōlewstwie, iże fto łozbawi, łozweseli tego jejigo kōnia, erbnie pōłowa tego krōlewstwa.. Prōbowało mocka ludzi, ale bezskutnie, podarymnie. Na łostatku na dwōrze pokŏzŏł sie Szewiec-Dratewka, ftory łobiycŏł, co na isto łozweseli kōnia; tyn kōń dostanie śmiociŏ. I richtik. Szewiec podlŏz ku kōniowi, cosik mu tak szepnōł do dakla. Tyn kōń forsknōł śmiychym i kulŏł sie ze chichraniŏ po ziymi. Szewiec-Dratewka poszŏł fōrt ze swojōm nadgrodōm.
Ale tyn krōl niy poradziōł łod terŏzka strzimać ze tym swojim sztyjc i jednym ciyngym chichrajōncym sie kōniym. Łogłosiōł, ize łoddŏ reszt tego swojigo krōlewstwa ze swojōm cerōm ku tymu, czowiekowi ftory sprawi, co tyn jego kōń niy bydzie już taki pośmiywny.
I juzaś prziszŏł Szewiec-Dratewka, napocznōł cosik szeptłać tymu kōniowi do dakla... kōń ci sie festelnie zmerskŏł. Łocałbrowany krōl spytŏł sie go:
– Suchej ino! Jakeś to zrobiōł, iże rōłz tyn mōj kōń sie łozchichrŏł, a terŏzki juzaś zrobiōł sie festelnie zmerskany?
– Anō, to jes krōlu blank ajnfach. – rzyknōł Szewiec-Dratewka. Nŏjprzodzij to pedziŏłech kōniowi, ize mōm srogszy ciulik niźli łōn mŏ, a za drugōm razŏm... pokŏzŏłech mu tego mojigo ciulika!

Jaziōro labyńdzie...

Policajt wrŏco ze sōżby do dōm i już łod proga wrzescy:
–Moja ty roztomiyło, erbnōłech bilety i na łodwieczerz idymy na „Jezioro łabyńdzie”.
Po łobiedzie chop uwidziŏł, iże jego babeczka czyście i akuratnie śmiatŏ ze stoła łograbki, bździnki chleba i laduje je do tytki.
– Te! A na co to? – pytŏ sie yn policajt.
– Nō, jak to na co? Przecamć idymy na jeziro labyńdzi, to we tyj tytce, to dlŏ ptŏkōw...
Łoj ty gupieloku! To przecamć taki balyt we tyjatrze, zaczy sie, tam dziołchy tańcujōm.
– Dzisz go jaki mōndry! A kej szlichmy na „Wesele” Wyspiańskigo, to fto brŏł ze sia srogachnŏ halba?

Czŏrny a biŏły...

Rōłzczasu ne kraju rzyki styrcōm: murzin i jedyn biŏły. Tyn biŏły paradzi sie:
– Wiysz chopie, jŏ to ci mōm takigo wrażliwygo ciulika, iże mōgbych niym zmierzić ciepłota wody we rzyce.
– Nō, tōż łobadej! – podpuszczŏ go murzin.
Biŏły wyciōngŏ tyn swōj ciulik, wrażuje go do wody... czekŏ dwie minutki, a zatym gŏdŏ ze trijōmfym we głōsie:
– Ciepłota tyj rzyki, to 25 gradusōw!
Tyn murzin seblykŏ galoty, wrażuje do rzyki swojigo ciulika i po jakisik minutce rzōńdzi:
– Richtik! Ciepłota to 25 gradusōw... a głymbsz... to pōłtora myjtra!

Baba juzaś u dochtora...

Przilazuje starecka, fest już zwiykowanŏ do knapszaftu na łobadani. Labōrantka biere łod nij krew i gŏdŏ:
– A terŏzki dejcie mi ta waszŏ flaszecka ze jscochami.
Starecka stŏwiŏ flaszecka na tiszu. Zadziwanŏ labōrantka rzōńdzi:
– To przecamć jes kōniak!
– Jezderkusie! Richtik? Tōż co jŏ dała tymu naszymu dochtorowi?

We gyrichcie...

Łozprawa we gyrichcie. Dochtōr łod babskich niymocy, znaczy ginekolog, zatrzas rōłzczasu jedba Cygōnka. Nō, tōż sōndca pytŏ sie go ło grōnt, ło to, po jakiymu łōn to zrobiōł.
– Anō, to bōło tak, prosza wysokigo sōndu: Wrōciōłech po sōżbie do dōm. Miŏłech stopierōńsko procny dziyń. Łodebrŏłech śtyry łozsucia (porody), miŏłech łoziym pacijyntkōw ze knapszaftu, dwiōm starucnym już babōm zadiyrgnōłech „macice”. Ku tymu zrobiōłech trzi „defloracyje”, znacy pozbawiōłech dziywictwa trzi jōngfery. Kejech yntlich siednōł se ze rułōm we fatersztulu, we mojim umiyłowanym zeslu przi kafyju i ze cajtōngym w gracy, zakurzōłech cygareta, łorŏs słysza zwŏnek przi dźwiyrzach. Łozewrziłech, a we dźwiyrzach styrcy Cygōnka i rzōńdzi:
– A jŏ panoczku, moga wōm za sto złociokōw pokozać... cipka!

Kōdki...

Do wiejskigo sklepu wlazuje jedyn pampōń i pyto:
– Mŏcie nagle, ćwiynki abo chocia papioki?
– Niy, niy mōmy!
– A kopocze , haki mŏcie?
– Niy, tyż sam tego niy mōmy.
– A to możno jakesik gryfne kible, ajmery mŏcie, ja?
– Niy, tyż niy mōmy!
– Ludzie! Tōż rzyknijcie mi po jakiymy nie zawiyrŏcie tego sklepu?
– Bo... kōdkōw tyż niy mōmy!!!