Auryóla....

Prziszôł kiejsik jedyn mój kamrat Ecik do knapszaftu, do tego swojigo dochtora piyrszygo kónszachtu, syjmnół kapelka, piknie pozdrowiół i gôdô:
– Panie dochtorze, mie ci ciyngiym pieronym boli gowa – pado Ecik.
– To pewnikiym słepiecie za tela gorzôły – łodrzyknół mu dochtór.
– A kaj tam, jô blank gorzôły niy tintóm, jô niy ciyrpia gorzôły.
– Nó, tóż pewnikiym festelnie kurzicie cygarety – pytô dalszij dociyrny dochtór.
– A dyć kaj tam! Jô w życiy niy zakurzół żôdnyj cygarety, niy móm rôd tabaki.
– Nó, tóż możno idziecie za niyskoro we wieczór spać i jesce wyrobiocie ze staróm po pierzinóm.
– A dyć jô jes samotny i już ło dziesióntyj na łodwieczerz nynóm nikiej bajtel, choby śpikol po kómpaniu.
– Nó, to cosik mi sie widzi – rzóndzi ze rułóm dochtór – iże tym tuplym waszô „aureola” jes pewnikiym za knap i i we palica wôs festelnie ciśnie!!!