Po côłkim tydniu roboty usiotany Pónbóczek siednół se na swojim stolcu i schróniół zmochanô fresa we gorściach. We tym łoka mrziku jakisik janiołecek prziszôł ku niymu i pytô sie starego Pónbóczka:
– Mój ty Bożycku, czamu ty sie niy łoddychniesz? Powiniyneś wykludzić sie kajsik na jakisik dugszy urlałb. Na tyn przikłôd po jakiymu Pónbóczku niy pojedziesz fórt, choby i na Ziymiô? ... Tam ci jes tak gryfnie, tak szykownie ...
– Gôdôsz na ziym ?– rzyknół Pónbóczek. – Na Ziymia to jô ani za boga niy pojada!
– Jezderkusie! A czamu Pónbóczku niy? – pytô sie tyn janiołecek.
– Bo na Ziymi sóm same paploki i klapidziury! Rozczasu, pierónym dôwno tymu nazôd rółz żech sie tam pokludziół i ... do dzisiej ło tym ludzie mocka łozprawiajóm ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl