Wilijno łozprowka...

Moje wy roztomiyli Ludkowie!

A przipóminôcie se jesce ta wilijnô łodwieczerz ze waszego dzieciynctwa? Wrółz ze côłkóm familijóm łoczekiwalichmy ze niyciyrpliwóścióm i szpanóm na tyn wieczór pod chojnóm i kôżdy snôs malowôł se już we myślónku, jaki to tyż dlô niygo gyszynk pod tym łodświyntnie wysztiglowanym stromikym bydzie lezôł. Prawucko niy rółz i niy dwa ze łozrzywniyniym spóminaliście tamte, jakóż terôzki – ze tyj perspektiwy wiykowyj – zarówno szykowne jak i niypowtôrzalne czasy.
Tak se myśla, co godzi sie nóm jużcić czyńścij pomedikować nad cwekiym tych świónt we naszym kôżdydniowym życiu, i to niy ino we tym krótkim czasie Świónt Bożygo Narodzyniô – Godów. We raji łozprowek pokazuje sie nóm iste życiowe problymy, posugujónc sie przipowiyściami, berami i fabulyniym. Tóż tyż terôzki posuchejcie tyj krótkij mojij łozprôwki i dejcie pozór, co tyż to nóm w nij mô do pedzyniô roztomajtô gadzina.
Rółz czasu, krótko skorzij Godów, napoczli roztomajte zwiyrzôki dyskusyjô ło tych świyntach. Zowzitô wadziyli sie pomiyndzy sobóm, co tyż to jes we tym czasie nôjważniyjsze i nôjbarzij kóniyczne.
– Nó dyciś, parszczónô gańś! – pedziôł Fuks-Ryżokudła. – Cóż tyż to by byli za Świynta Bożygo Narodzyniô bez parszczónyj, czyrstwyj i upójnie wónióncyj tustyj gańsi?
– Śniyg! – łodpedziôł na to Polarny Niydźwiydź mianowany kajniykaj Aisber. – Ganc ajnfach mocka śniygu!
A zatym dociep jesce łozmarzónym głósym:
– Łojyjku! Biôłe świynta, tóż to take całbrowne!
Sornik tyż ci miôł swoji miyniyni:
– Mie potrza na zicher ino gryfnistyj i nadóbnyj chojny, bo bez nij niy poradza fajrować richticznego Bożygo Narodzyniô!
– Ale, ale, niy moge być na nij za tela świycek! – zahukała Ojla. – Godzi sie, coby ździebko mrócznie i szykowniście gymitlich wele nij bóło! Gryfnô launa, to przecamć nôjważniyjszô rzec!
– Nó ale, moje szumne i galantne prziłobleczynie musi być przecamć tyż fest widoczne! – zaszprajcowôł na to Pôw. – Moje prziłobleczynie jes ci przecamć dló mie nôjważniyjsze, inakszij sie żôdne świynta niy rachujóm dló mie!
– Ale tyż szmuki, klyjnoty i garniyry! – zaskyrczała Stroka. – Na kôżde Świynta Bożygo Narodzyniô dostôwómn cosik nowygo: piestrzónek, ciaćko, arbant abo goldketka. To jes ci przecamć dló mie nôjważniyjsze we te świynta!
– Nó, piyknie ale prosza, coby niy przepómnieć tyż ło jakichsik miodowych feferkuchach! – zamrónczôł Brónotny Ber. – To ci tak na isto jes przecamć nôjważniyjsze! Kiej jich niy bydzie, ani tyż jakichsik inkszych słódkich zachów i szpecyjów, to moga se blank dać pokój ze świyntami!
– Róbcie tak jak jô! – zawołôł Jaźwiec. – Nynać, nynać, wylegować sie, lyniuchować, gnić we prykolu! To ci jes dló mie nôjważniyjsze! Gody dló mie, to zocnie i tyngo sie wyspać!
– I łożrić sie festelnie! – dopedziôł Woła. – Tak sie richtik do łostatka i porzómnie łożrić ... a niyskorzij nynać! I juzaś słepać, i zatym juzaś spać!
Łorôz zawrzesknół na côłki karpyntel:
– AŁA!!! ...
bo Yjzel świtnół go ze côłkij siyły i dociepnół na łostatek swoji:
– Posuchej ino ty durch gupi i cepiaty Wole, a niy miarkujesz ty blank ło tym Dziecióntku?
Na to duknół swój łeb festelnie zgańbióny Woła i pedziôł:
– Baj tyż to, te Dziecio, te Dzieciónteczko, to jes przecamć z tego wszyjskigo we te Gody na isto nôjważniyjsze!
Tymu tyż – wól niy wól – przikiwli i inksze zwiyrzôki.
– A tak w côłkości, przi przileżitości – dociepnół jesce pytajónco Yjzel – jeżech fest ciykôw, eźli ło tym wiedzóm tyż na zicher i LUDZIE?