Spómnieli mi sie czasy, kiejech bół kapistrantym. A wiycie przeca, iże kôżdy kapistrant to jes buks jakich wiela niy ma. Co te śpikole, łebónie wyrôbiajóm tam we zôkrystji świat niy widziôł, to sie blank we filipie nie miyści. Kiejsik tyż te starszyjsze już kapistranty bawiyli sie takimi skórzannymi abfalami, kierymi mieli do glancu wypucować wszyjskie świyntóści we zôkrystji. A bóło to razinku chnet przed łodpustym. Nó, i jak sie te karlusy tymi skórzannymi szajbkami szczylali, łorôz wlôz do zôkrystji farorz. Nó, i mógliście łobejzdrzić tych buksli! Wartko wciepli te swoji gracki pod banka, pod szrank a jedyn śnich, taki ździebko zawalaty, wciep ta szajbka do mszalnygo pokalu.
Nó, i prziszôł tyn łodpust, ze srogóm paradóm, dmuchocze trómbióm, ludzie śpiywajóm, kadzidło smyndzi, nó ... tak, jak to zawdy jes we łodpust.
I wszyjskie tyż deptajóm do kómuniji. I jedyn taki istny, Zeflik mu bóło tyż poszôł tela, iże ze tego kościoła wylôz taki jakisik teskliwy i merski. Nic niy gôdôł ino flapicóm, gymbóm mamlôł bez côłkô dróga. Róncz ino wlôz do chałpy, rzóndzi tak jakosik bez zymbole:
– Wiysz ty co Marijko? Tyn nasz Pónbóczek musi byś ci już pieróńsko stary. Nó, gôdóm ci, ta hostyjô, te côłkie „ciało boże” bóło tak festne, tak twôrde, iżech je dziepiyro kole samyj naszyj chałupy społyknół !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl