A terôzki cosik wicnego. Zarôzki po drugij wojnie przikludziyło sie sam do nôs (niy ino do Chorzowa) pôłno roztomajtych Goroli. Śniymi to zawdy niyskorzij bóła uciecha. Przeca same to poradzicie spokopić. Jedne sie moc starali – inksze niy – coby sie przibadać do tyj naszyj gôdki. Bóło ci tyż skuli tego mocka szpasu. U nôs we werku robiół ci jedyn Gorol łode Lublina. Blank ci łón niy poradziół zmiarkować co tyż mu jejigo majster ciyngiym gôdô i pedziół mu bół kiejsik tak:
– Majster, wy tak gryfnie po waszymu (znacy po naszymu, pra?) gôdôcie a jô bych sie tyż kciôł przibadać, naumieć tyż tak gôdać. Mogã przijńść do Wôs, to byście mi ździebko wyeklerowali, wytuplikowali?
– Dobra, synek – pado majster. – Wejźniesz jakô dobrô halba, przijńdziesz ku mie, nó i bydymy po ślónsku gôdać.
– Raduja sie festelnie, panie majster, ino... rzyknijcie mi co to jes ta halba?
– Jezderkusie! Môsz prawie synek. Co to jes halba na dwiuch? Przismyc zarôzki côłki côłki liter i bydzie klar!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl