Niyskoro we nocy. Pomiyszkanie we betóniôku. Jedyn istny, Richat mu na krzcie dali, uprawiô zeks ze swojóm staróm. Porzónd, po wielókróć. Z rańca trefiô go na siyni sómsiôd, pynzjónista stary Jorg.
– Suchej ino Richat... Kiej już sie dupczysz ze swojóm staróm, to jeji krziki słychać we côłkim naszym wółnbloku, we naszym betóniôku. Zrób cosik ze tym, tak przeca niy lza!
– Nó, ale co móm zrobić Jorg?
– Anó, zaflostruj jij gymba klyjbynbandym abo jakimsik flostrym...
Nastympnô noc. Richat zaflostrowôł swojij babie gymba i napoczynô sie dupczynie. Po piyrszym „orgaźmie” i swojim głóśnym stynkaniu Richar wołô:
– Jorg! Jorg! Jes już wszyjsko do porzóndku, ja?
– Ja, ja – wrzesce zeza ściany sómsiôd.
Po drugim „orgaźmie” Richat juzaś wrezescy:
– I co? Moge być?
– Ja, ja! – łodrzyko sómsiôd.
I tak pôra razy za rajóm. Na łostatku tyn sómsiôd pynzjónista Jorg niy strzimôł:
– Richat! Do sto pierónów! Łodklyjbuj tyn floster!
– Ale czamy Jorg? Czamu?
– Bo, kurwa, côłki nasz betóniôk myśli, iże to mie dupczysz Richat!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl