Rółzczasu wlazuje jedyn czôrny Hamerikón do szynku we Moskwie. A iże bół tam piyrszy rółz niy poradziół za tela spomiarkować, co tyż to by sie móg tam łobsztalować. Łorôz wkarowôł do tego szynku samtyjszy, znaczy sie rasowy, musklaty i zwality Rus, kiery łod proga sztaluje szklónka szpirytusu. Gospodzki łotwierô kilszrank, wycióngô zamrożónô flaszka i nalywô pôłnô glaska. Tyn istny, tyn Rus szluknół tak szklónka na eks, letko sie ino łosiywnół i ze rułóm siednół sie przi szynkwasie.
Tego murzina łolśnióło i wrzescy na côłki karpyntel:
– Dló mie, panie ółber, gynał te same!
Gospodzki juzaś wycióngô flaszka szpyróniu ze kilruły, ze zamrôżarki, nalywô pôłnô szklónka. Muszin tyż wysłepôł ta glaska na eks i łorôz napoczynô sie skryncać, forskać, kucać i rzigać, płaczki mu ze ślypiów ciecóm, i na łostatku prasknół palicóm ło tyn blat szynkwasu.
Tyn Ruski go tak opaternie poklepôł po plecyskach i gôdô ze spółczuciym:
– Te! Murzin! Pewnikym to bóło za... zimne, ja?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl