Rółzczasu jedyn istny festelnie sie sie naprôł, naprôł sie jak bela. Kiej wróciół sie do dóm, jego starô już spała. Niy doczkôł ani łoka mrziku i tyż legnół sie do prykola. Nó, i miôł ci łón, jak to zawdy naprańce, jakisik śnik. Śnióło mu sie, iże bół we raju. Łobziyrô sie tak naobkoło, merknół, co mô głód i poszôł do piyrszego lepszego szynku. Kiej podlôz ku niymu ółber kapnół sie, iże blank niy mô pijyndzy. Jednakowóż ółber rzyknół mu, iże sam jes raj i niy potrza mu pijyndzy, bo wszyjsko jes kostynlółz, jes darmowo. Tóż tyż tyn istny naćkôł sie za śtyruch. Kiej już skóńczół żrić zakciało mu sie srać. Ale jedzinym fyjlerym we tym raju bóło to, iże tam niy bóło haźlików. Łorôz uwidziôł taki plac miyndzy krzôkami, kaj mógby sie wysrać. Wysrôł sie, wytar sie rzić listkóma ze tych krzôków...
Łorôz tyn jego śnik przerwôł wrzesk jejigo staryj:
– Ty stopieróński łoszkliwcu i naprańcu! Niy stykło ci, coś łobsrôł côłki madrac, to mi jesce na łostatku wosy wyrywôsz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl