Wilk a czerwióny kapturek...

Rółzczasu trefiół wilk we lesie Czerwiónygo Kapturka.
– Zjym cie! – wrzesknół tyn wilk.
– Wilku roztomiyły, zanim mie zjysz, pokochej mie deczko, podupcz sie symnóm małowiela – prosi Czerwióny Kapturek.
Tak tyż sie i stało. Zatym wilk biere sie do wećkaniô tego Czerwiónego Kapturka...
– Wilku! Wilku roztomiyły! Bóło tak dobrze! Tak fajniście! Dupnij sie jesce rółz symnóm! – prosi juzaś Czerwióny Kapturek.
Nó, tóż tyż tyn wilk juzaś sie ze tym Kapturkym dupnół... zatym jesce rółz, i jesce rółz... nó pôra razy za rajóm...
Na drugi dziyń nad mogiyłóm wilka ryjda ciepnół srogi, stary ber:
– Łodszôł łod nôs nasz drogi brat... A niych mi sam, ftosik jesce rółz wpuści do lasa ta stopieróńskô... kurwa we czerwiónym kapturku!