Do kościoła przikludziół sie blank nowy kapelónek, kiery miôł razinku dzisiej wygłószać swoji piyrsze kôzanie. Festelnie wystrachany poszôł do farorza i pedziôł mu tak:
– Farorzycku, jô sie festelnie boja mojigo piyrszego kôzaniô, tóż tyż kiejbych pedziôł cosik niy richtik, to dejcie mi farorzycku jakisik zignal, cobych ustôł gôdać, cobych dalszij niy fandzolół.
Farorz kuknół tak ino na tego swojigo nowygo kapelónka i rzóńdzi:
– Mój synu! Idź ze Pónbóczkym, bo jô wiyrza we ciebie!
Kej prziszôł czas na kôzanie kapelónek wlôz na kôzatelnica, podziwôł sie, badnół tak po kościele i napocznół:
– Niych bydzie pochwôlóny Jezus Krystus...
Na to wszyjske parafijany:
– Na wiyki, wiyków amynt!
Nó i kapelónek rzóńdzi dalszij:
– Moje we roztomiyłe parafijóny, widza, iże wôs sam mocka zebrało sie na tym mojim piyrszym kôzaniu.Wiela łojców, wiela mamulków... Ale, moje wy roztomiyłe parafijóny, kaj sóm wasze dziecka? Kaj wasze dziecka? We kinach, tyjatrach, na balangach, we burdelach...
Farorz, kej to usłyszôł chyciół sie za gowa a tyn kapelónek ustôł prawić kôzanie i wartko pogzuł ku farorzowi.
– Farorzycku! Farorzucku... chebach pedziôł cosik niy jak przinôleżi, prôwda?
– Niy, niy mój synu! Wszyjsko bóło do porzóndku. Ino kiejś pedziôł słówecka ło burdelu, to mi sie spómniało kajech łostawiół łóński tydziyń mój paryzol!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl