Klôsztorne panny...

Muter Ółberin (matka przełożónô) szła na jutrzinowe rzykani i łominóła drógóm dwie mode klôsztorne panny, ftore razinku wrôcali ze rzykaniô. Kiej wele nich przelazowała pozdrowióła ci je gryfnie:
– Dziyń dobry dziołszki, niych Pónbóczek bydzie swami.
– A dziyń dobry muter ółberin, Bóg ze cia!
Kiej już te dziywki wartko łodlazywali, ta muter ółberin usłyszała jak jedna śnich rzykła do drugij:
– Pewnikym naszo mutra ółberin sztrekła sie ze złyj zajty swojigo prykola.
Deczko to ta muter ółberin wyprościóło ale uzdała, co niy bydzie ło tym za tela medikować i poszła dalszij. Kiej tak szła klôsztornóm siynióm trefióła inksze dwie szwestery, kiere już bedinowli we klôsztorze pôra lôt. Po wymianie powitaniów ta muter ółberin juzaś usłyszała jak jedna pedziała do drugij:
– Naszô muter ółberin sztrekła sie dzisiej ze prykola niy ze tyj richticznyj zajty.
Zmiyszanô, deczko zgańbiónô muter ółberin napoczła medikować eźli niy pedziała czegosik bucowato, abo jeji weźrok bół niy taki jak by przinôleżało... Szła po lekuśku do kapelki i sumowała sie. Wtynczôs tyż uwidziała szwestera Marika, kierô bóła nôjstarszyjszóm we tym klôsztorze i ku tymu bóła deczko guchawô. Ta szwestera Marika po lekuśku, po maluśku, słodek po słódku wlazowała na góra. Ta muter ółberin miała mocka czasu, coby sie uśmiychnóńć i wyglóndać na festelnie szczysnô nałónczôs pozdrôwianiô szwestery Mariki.
– Siestro Mariko, jeżech festelnie rada, iże widza cie we tyn moc szykownisty rozwidniok. Byda rzykała do Pónbóczka, cobyś miała dzisiej piykny dnioszek.
– Witóm wôs muter ółberin i festelnie dziynkuja. Widza, iżeście muter wstali dzisiej ze prykola ze złyj zajty...
Ta uwôga powalóła muter ółberin na kolana.
– Siestro Mariko, coch jô takigo zrobióła? Staróm sie być miyłô i libeźnô, a już trzeci rółz dziesiej słysza, iżech wstała niy ze tyj dobryj zajty prykola.
Starô szwestera Marika sztopła, kukła tak tyj muter ółberin we ślypia i rzykła:
– Ale... niy bier sie tego do sia! Ganc ajnfach łoblykłaś dziesiej pyntofle, lacie łojca Michôła!