Rōłzczasu przikludziōła sie po wywczasach nazŏd do dōm jedna gryfini, nō tōż tyż jeji chop, grof, uzdŏł, co zrobiōm se take maluśke dupczynie. Narychtowŏł ci łōn wieczerzŏ, zbajstlowŏł wszyjsko, coby bóła gryfnŏ launa i dziynka tymu wylandowali wrōłz we prykolu. Jejich sużōncy, Hanys, stanōł wele prykola ze kandylaberym (to taki lojchter na patyku). Tyn grof robi, co poradzi, myrdŏ tam tym swojim ciulikym, aże myrdŏ, ale ta gryjfini sztyjc i jednym ciyngym kryńci kicholym, iże grof to wszyjsko robi niy tak jak potrza. Łozgorszōł sie, łozeźlōł i prōbuje jesce rōłz, i jesce... inakszij. Ale tyj gryjfini nic a nic to niy klapuje, nic łōnyj to niy sztimuje... niy ma łōna z tego dupczyniŏ rada. Na łostatku tyn usiotany już grof ściyk sie jak sto dioskōw, wstowo ze tego prykola i biere łod tego swojigo sużōncygo tyn kandylaber i kŏże tymu Hanysowi wygōdzić tyj gryjfini. Hanys fuknōł rŏd do prykola i już po łoka mrziku gryjfini stynkŏ jak nŏjyntŏ ze gyfilu i błōgōści. Na to tyn snerwowany grof wrzescy:
– Widzisz łochyntolu! Tak trza dziyrżić tyn kandylaber! Dzisz jak to sie robi?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl