Z rańca, ło szaroku, po stopierōńskij impryzie, jedyn istny cuci sie ze śniku i czuje, co wele niygo leży dziołcha. Bez pǒra minutek ształnuje, szpekuluje i zatym napoczynǒ sie dobiyrać do tyj dziołchy. Po jakisik kwilce dupczyniǒ chop łotwiyrǒ ślypia i wystrachany jak sto dioskōw wrzescy:
– Ło kurwa! Aleś ty dziołcha jes żadnǒ!
Dziołcha deczko spłōszōnǒ po cichuśku sie pytǒ:
– Richtik karlusie niy ma wy mie nic gryfnego?
– Jes, jes... ale za kwilka to wyjmna!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl