Rōłzczasu na łodwieczerz ōłberlojtnant Gizdōń trefił sie we restaurancie ze swojim szefym ōłberstym Dupōniym.
– Pōnie ōłberlojtnancie – pedziŏł ōłbest – widza, iże pōn sztyjc i jednym ciyngym łamzi po restaurantach. Chnetki kŏżdydziyń. Mie to zawdy na to niy nastyknie pijyndzy...
– A co łŏni, panie ōłberst robiōm ze swojim gyhaltym?
– Jŏ wszyjsko łoddŏwōm mojij babie, a łōna mi na roztomajte hopsy i zojfgylagi niy kce dŏwać pijyndzy...
– Nō, bo niy poradzicie, pōnie ōłberst, postympōwać ze kobiytōma. Kej łōna niy kce dać pijyndzy, to podyjńdōm łōni ku nij łod zadku, dadzōm kusika we kark i opaternie weznōm jōm we ramiōna. Na zicher wōm niyskorzij dŏ pijōndze!
Pōn ōłberst wrŏcŏ do dōm, robi tak, jak mu przikŏzŏł jejigo ōłberlojtnant... podlazuje ku swojij babeczce, łobjimŏł ci jōm i dŏł kusika we hals. Baba tego ōłbersta przeciōngła sie ze gyfilym i błōgościōm i po cichuśku napoczła szeptłać ku niymu”
– A cōż tyż to? Juzaś skōnczyli sie wōm ōłberlyjtnancie pijōndze, ja?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl