Rōłzczasu we maluśkij miyścinie policajt zahaltowŏł motorfarera, modego motorcyklŏrza, ftory gzuł stopierōńsko gōwnōm drōgōm.
– Ale, ale... pōnie wachmajster, jŏ to moga zarŏzki wytuplikować – gŏdŏ tyn istny.
– Cicho mi sam! – ciepnōł policajt. – Zamiyrzōm łochłōdzić wasz tympyramynt we hereszcie, podwiyl niy wrōci nazŏd kōmandant.
– Ale, pōnie wachmajster, jŏch ino kciŏł pedzieć, iże...
– A jŏch rzyknōł, iże mŏ być cicho! Idziecie panoczku do heresztu!
Pŏrã godzinōw niyskorzij policajt kuknōł celi i pedziŏł ze rułōm:
– Mŏcie panoczku mazel dzisiŏj, nasz kōmandant jes terŏzki na ślubie swojij cery. Na zicher bydzie miŏł dobrŏ launa, kej wrōci.
– Nō, niych łōni, panie wachmajster , na to niy rachujōm. – łodrzyknōł tyn heresztant. – Jŏch jes... panym modym!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl