Zima. Alpy. Spad narciarski. Jedyn istny sztartnōł ze gōry, łodbijŏ sie kijkōma i gzuje jak atōmbōmba. Łorŏz hopsnōł, podskoknōł na srogachnym hopsrze, łobrŏcŏ go tak naobkoło, leci, przekopyrtnōł sie i we kurzawie śniyga piere ło strom. Kijki we jedna zajta, sznyjkufy we drugŏ, tyn istny łozwalōny, scharatany, zymbiska wypraskniōne, kwia ciurlikŏ mu sie ze kichola, szłapy poskrōncane we dziwoczny szimel.
Łotwiyrŏ tyn istny przimulōne ślypia, wciōngŏ friszny zimowy luft i rzōńdzi:
– I chuj z tym... tak by tak lepszij niźli we robocie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl