Po łostryj balandze ze słepaniym gorzǒły i babsko-chopskimi „balytōma”, jedyn istny cuci sie ło rozwidnioku we blank cudzym prykolu. Wele niygo śpi żadne, łobmierzłe, rube babsko i festelnie charcy. Tyn istny dźwigǒ sztepdeka i zamiyrǒ ze yjkelhaftym, ze stopierōńskim łobrzidzyniym... wszyjsko ufifrane kwiōm...
Rǒd niy rǒd tyn istny sztrekuje sie, wstowo i kulwitǒ sie do badycimra. Zapǒlǒ światło, stowo przed zdrzadłym i ze srogachnym przerażyniym i twōgōm widzi, iże wystowo mu ze gymby, zablindowany miyndzy zymbolami sznōrek.
– Ło mōj ty Pōnbǒczku! – mamrǒ pod fusiskym tyn istny. – Kciyj chocia tela sprǒwić, coby to bōł tyj... ekspresowy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl