Zwōnek przi dźwiyrzach... Baba łozewrziła, a sam zarŏzki za szwelōm, za progym styrcy fechciŏrz.
– A dziyń dobry paniczko! Eźli retli by łōni paniczko chudobnygo czowieka kōnskym chleba?
Baba tak kukła na tego fechciorza litōściwie i rzōńdzi ku niymu:
– Óooo, widzōm łōni! Razinku upiykłach torta, tōż tyż dōm wŏm kōnszczek.
– Niy! Niy! Bydōm tak dobrzi i sie niy trŏpiōm. Mie suchy chlyb blank styknie.
– Nale, panoczku, przecamć jutro moge sie przitrefić taki fal mie i wtynczŏs możno łōni panoczku mie holfnōm.
Po dugszym czasie i dyszkusyji tyn fechciorz na łostatku zgodziōł sie wziōńć tyn kōnsek torty. Idzie śniym we gracy bez hulica i mrōncy pod fusiskym:
– Tortnsztikel! Kurwa... tortnsztikel! A na chuj mi tyn tortnsztikel? Jak jŏ do kurwy nyndzy bez niygo moja halba bryny przepuszcza???
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl