Rōłzczasu jedyn istny wlazuje do restaurantu. Łobleczōny łokludnie, ale idzie ujzdrzić, co prziłobleczynie jes deczko styrane, snoszōne. Zicnōł przi tiszu i wołŏ ōłbra. Tyn podlazuje ku niymu, a tyn istny pytŏ sie go:
– Wyboczōm mi łōni, a fisze to u wŏs sōm, ja?
– Snadnōm rzeczōm, sōm. Laks, znaczy sie łosoś, tunfisza, forela, znaczy pstrōng... i inksze...
– Niy, niy... Jŏ bych sie zawinszowŏł jakigosik mintaja, abo cosik takigo... jak nŏjgorszyjszego i blank niyfrisznego...
Kelner deczko zadyrgotŏł ze łobrzidzyniŏ, ale niyzrōszōny rzōńdzi:
– Dobra, robi sie... zarŏzki wtosik pylnie sie do... zupermarkytu!
Nō, tōż tyn istny gŏdŏ dalszij:
– I prosza wŏs panoczku, coby narychtować ta fisza na szpecijalny szimel...
– Suchōm wŏs?
– Jŏ bych sie winszowŏł, coby łónyj niy szpluchtać, niy łozmrŏżać, niy snożyć...
– Ale...
– Dużo soli! – rzōńdziōł dalszij tyn istny. – Ale ino ze jednyj zajty. Za to ze drugij mocka korzyni, tak łod syrca. I kciŏłbych coby jōm kuchŏrz skwarził bez łolyju. Wiedzōm łōni, tak ganc ajnfach ciepnōńć na tyglik i przibrōnocić, spŏlić ze jednyj zajty. Za to drugŏ mŏ być blank surowŏ...
Kelner blank łosupiŏły prōbuje sie wycofać, ale tyn istny go zahaltowŏł:
– I jak ci już bydōm mi łōni, panie ōłber, ta fisza podŏwać, to prosza bez żŏdnych mecyji, bez żŏdnego „smacznygo”, bez „prosza piyknie” abo inkszych takich.. Ciepnōm mi łōni talyrz na stōł i wrzesknōm: Żrij... kurwa!
Lelner łodwrŏcŏ sie, zatym wypŏłniŏ gynał, dicht polecyniŏ kōntmana. Tyn istny ze płaczkami we ślypiach wciskŏ mu do gorzci banknota 200 złociokōw i rzōńdzi”
– Miarkujesz pōn, jŏch już jes trzeci tydziyń na dinstrajzie... Stopierōńsko mi sie ckni ku mojij staryj!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl