We szynku łozprawiŏ jedyn istny:
Jŏ i moja starŏ poszlichmy wrōłz na srogi tref maturzystōw ze mojij szuli. Bōło to na isto wiela, wiela lŏt po tyj maturze. Przifilowŏłech, wyświdrzōłech jedna fest ci napranŏ baba, ftorŏ siedziała blank sama przi sōmsiydnim tiszu. Moja starŏ tak kukła na nia i spytała:
– Te, a to co jes? Co to za mamzela?
– Wiysz, to jes moja dŏwniyjszŏ libsta. Słyszŏłech łod kamratōw, iże kej żech jōm ciepnōł, łōna napoczła słepać gorzŏła i do terŏzka nigdy niy bōła trzyźbŏ.
Na to moja starŏ:
– Wiysz, fto by to pomyślŏł, iże czowiek moge fajrować szczysny cufal tak dugo...
Nō, i tu napoczła sie stopierōńsko breweryjŏ i srogachny krach i chaja...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl