Do jednego istnego na hulicy podlazuje uciorany, zaszmodrany i festelnie skacowany wulc i rzōńdzi tym swojim sznapsbarytōnym:
– Panoczku! Retnij mie pōn! Fechtuja na jŏdło. Dej pōn pŏra ceskich!
– Ło niy! Pewnikym, zarŏzki lajstniesz sie pōn halbecka... niy ma mōwy!
– A dyć kaj tam! Jŏ już łod dŏwna niy słepia!
– Jaaaa? To pewnikym grŏsz pōn w karty!
– Panoczku roztomiyły! Jŏ sie sie brzidza, jo niy ciyrpia hazardu!
– Nō, to na isto wydŏsz pōn wszyjske pijōndze na baby.
– A dyć kaj tam! Jŏch jes wiyrny mojij ślubnyj babeczce... jŏ mōm na isto festelny głōd!
Na to tyn napsztniynty chop:
– Nō, tōż panoczku jadymy ku mie, do mojij chałpy. Moja babeczka narychtuje wieczerzŏ i zjysz pōn snami...
Na to tyn wulc, tyn lōmp prōbuje do łostatka metlać:
– Ale, kuknōm sie ino panoczku, jak jŏ wyglōndōm. Waszŏ baba niy wpuści mie ani do pomiyszkaniŏ... dej pōn pŏra złocioków i jŏ zarŏzki sie straca!
– Jedzie pōn symnōm i niy ma gŏdki! Jo musza pokŏzać mojij babie co sie dziyje ze czowiekym, ftory niy słepie, niy grŏ we karty i niy lŏtŏ za babami!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl