Rykin...

Rōłzczasu tatulek rykin uczy swojigo synka chytania ludzi.
– Tōż tyż synecku kej ino uwidzisz czowieka, kery pływŏ na wodzie, po lekuśku podpływŏsz ku niymu tak, coby ci ino nad woda wystowŏł plos, płytwa. Zatŏczŏsz jedne kōłko naobkoło fofiary, nale take dosik sroge. Tōnkosz sie gymboko i po jakisik kwilce wypływŏsz juzaś na wiyrch ta, coby ta twoja płytwa wystŏwała nad woda, zatoczŏsz kŏłko naobkoło, nale już myńsze. Juzaś sie tōnkŏsz pod woda i łod nowa wychyniesz na wiyrch, coby zrobić kōłecko naobkoło tego czowieka, nale już blank maluśke. Nō i terŏzki mogesz już łyknōńć, zezrić tego istnego.
– Tatulku, tatulku! A niy idzie tak zarŏzki łod piyszego wychyniyńcio ze gymboczyny zeżrić czowieka?
– Ja, idzie tak tyż kej mŏsz rŏd ćkać czowieka do kupy ze jejigo gōwnym!