Rōłzczasu jedyn naprany fric wkulōł sie do szynku, podlazuje ku szynkwasowi, siŏdŏ i sztaluje se sznapsa. Gospodzki, kej uwidziŏł jak tyn istny wyglōndŏ, moreśnie rzyko mu, iże za tela już wysłepŏł i beztōż niy dostanie tego łobsztalowanego sznapsa. Moge nale łobsztalować dlō niygo taksa. Tyn naprany fric, jakōż by inakszij, łodmŏwiŏ i chwiyjnym szritym wylazuje ze tego szynku. Po jakijsik śćwierci godziny tyn istny wrŏcŏ sie nazŏd. Juzaś zicnōł przi szynkwasie i sztaluje u szynkiyrza sznapsa dlŏ sia. Tyn juzaś łodmŏwiŏ podaniŏ tego sznapsa i forszlaguje łobsztalowanie łōnymu aksy. Tyn istny przistojnie łodmŏwiŏ i takim kolybiōncym krokym wylazuje ze szynku. Nale blank niy na dugo, bo pŏra minutek niyskorzij tyn napraniec juzaś sie wrŏcŏ, siŏdŏ przi szynkwasie i juzaś prōbuje łobsztalować dlŏ sia sznapsa. Tymu szynkiyrzowi bōło tego za tela i fest łozgzukany rzōńdzi:
– Suchej pōn ino, jeżeś chopie w dupa naprany i kej ci niy sztimuje taksa, to glingna po policyjŏ!
Tyn napraniec, łożarciuch, cŏłki łozdyrgotany, szeptło do dakla gospodzkimu:
– Teeee, chopieeee, a rzyknij ty mi we wieluch ty szynkach łorŏz łobsugujesz?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl