Jedyn mōndry krōl miŏł ci trzi cery i uzdŏł, coby je wrōłz wydać. Dŏł kŏżdyj śnich po jedny cymbulcu (po jednyj strzale). Wystrzelōła ta nŏjstarszŏ. Cymbulec wleciŏl do banku, a jeji chopym łostŏł bankiyrz.
Wystrzelōła strzydniŏ cera. Strzała wleciała bez łokno do biōra, a łōnyj chopym łostŏł gyszeftsman.
Na łostaku wystrzelōła ta nŏjmodszŏ. Jeji cymbulec wleciŏł do flapsu, do kaczoka. Modŏ podlazła ku kaczokowi, zaziyrŏ tak, kukŏ a sam zicła sie rapitōłza, maluśkŏ żaba. Jak zawdy. Łod malynkości uczōm kŏżdŏ ksiynżnŏ, co przinŏleżi zrobić we takij zituacyji. Nabrała ta modŏ luftu we hośle i dała kusika tyj żabie, tyj rapitōłzie.
Nic sie niy stanōło. Nabrała luftu drugi rōłz i juzaś pokusikowała ta żaba. I juzaś psu na buda sie to zdało...
Na to ta żaba rzōńdzi:
– Pewnikym jeżech festelnie zacaubrowany... trza bydzie festelnie... pocyckać!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl