Co zrobisz kej świtna...

Baba gŏdŏ ku swojimu chopowi:
– Mōj ty roztomiyły, a rzyknij ty mi, co zrobisz kej jŏ już świtna? Łożynisz sie drugi rōłz?
– A kaj tam, za boga niy!
– Nō, niy bajruj, przecamć kŏżdymu moge dopolić samōtność. Niy byda miała żŏdnych pretynsjōw.
– Nale kaj jŏ znŏjda takŏ babeczka jak ty?
– Nō, nale kejbyś znod, zakochŏł sie...
– Nō, to wteda... nō, dobra, możno bych sie i łożyniōł.
– I co? Miyszkŏłbyś śniōm we naszyj chałpie?
– Nō a co miŏłbych robić? Przekludzić sie dō nij? Skalić naszŏ chałpa, kerŏ przinŏleżi do naszyj familiji łod pokolyniōw? Łostawić naszŏ zegrōdka, pożygnać cŏłke łotoczyni?
– Nō, tak prŏwdōm... Nale co, łōna tak by sie szpacyrowała, szlandrowała po naszym łogrodzie?
– Nō, przecamć, kejby już sam miyszkała...
– I spała by we naszym szlafcimrze i we naszym prykolu?
– Nō, kejbych sie śniōm łożyniōł, to ja, chyba niy forsztelujesz se tego, cobychmy nynali we łoddziylnych prykolach.
– I możno tyż jeździōła by mojim autokym?
– Nale, we czym ty widzisz jakosik problyma? Zali bōłby na chodzie, to po jakymu niy?
– I jesce możno korzystała by łōna ze mojich kōsmytikōw, ja?
– A tego to już niy wiym eźli by łōna miała twōj gust. Nale kejby sie jakesik łōnyj zdały...
– I co jesce? Możno łoblykała by moje klajdy, moje prziłodziynie?
– Nō cōżeś ty jakŏ? Twoje klajdy, kecki, mantle sōm na nia za knap... za małe!