Glaskugle na łozdoba...

Familijŏ siedzi przi łobiedzie. Synek pytŏ łojca:
– Tatulku, a wiela, tak rpŏwdōm, je zortōw cyckōw?
Łojciec źbiebko zaskoczōny, łodrzykŏ:
– Cōż, tak prŏwdōm to trzi, zalyżnie łod wiyku baby: kej je 20 lŏt starŏ sōm jak melōny, łobłōnczaste i twarde. Kej je 30-40 lŏt starŏ sōm jak byrny, jak gruszki, fōrt jesce gryfne nale deczko wydużōne, a po 50-ce msōm jak cebule...
– Cebule? – dziwŏ sie synek.
– Ja, ja, zaziyrŏsz i ślimtŏsz...
Wkurwiōło to ździebko baba i cera tego chopa, i cera pytŏ sie mamulki:
– Mamulko ma wiela je zortōw ptŏkōw?
– Tyż trzi, zalyżne łod wiyku chopa. U chopa 20 lot starego je jak dymbczok – twardy i srogachny. Kej chop mŏ już 30-40 lŏt je jak brzōza – elasticzny nale niyzawōdny. A tak po 50-ce je jak chojna na Boże Narodzynie...
– Jak chojna? – dziwuje sie ta jeji cera.
– Ja, strōm już je mŏrtwy, a glaskugle wiszōm ino dlŏ łozdoby!