Idzie sie rōłzczasu maluśkŏ, biydnŏ mysza i dolazuje ku rzyce. A skuli tego, co bōła to srogachnŏ rzyka ze festelnym sztralym, tōż tyż ta mysza stopierōńsko sie wylynkła, iże niy bydzie poradziōła ta rzyka przepłynōńć i gŏdŏ ku stojōncymu wele ptŏkowi:
– Jŏ, takŏ maluśkŏ mysza a ty taki srogi i sztramski ptŏk, tōż tyż cie prosza cobyś mie scŏpiōł za kark i przefurgnōł symnōm na drugŏ zajta.
– Niy!
– Nō, ale jŏ gryfnie prosza.
– Niy!
– Nō, nale jŏ festelnie błagōm...
– NIY!
Ptŏk łodfurgnōł... Mysza sie stopierōńsko wkurwiōła, Zebrała sie we sia wszyjskie siyły, fukła do tyj rzyki i łostatkym siyły przeszwimowała na drugŏ zajta. Wylazuje cŏłkŏ mogrŏ, blank przemoczōnŏ...
Nō, i jaki ze tego moge być mōrał?
– Jak ptŏk je twardy, to „myszka” musi być na isto mokrŏ!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl