Rōłzczasu jedna baba miała pierōnowe problyma ze swojim chopym – łōn ci stopierōńsko chyrczŏł na śniku, co niy dozwōlało łōnyj we nocy nynać. Chodziyli po dochtorach, szpecijalistach... i nic. Jedyn rōłz tyż ta baba spichła sie ze sōmsiŏdkōm i kej łopedziała łōnyj ło tych problymach swojigo chopa, ta dała babie do wymiarkowaniŏ pōjńście do jednyj łowczorki, znachōrki, kerŏ bezmać wszyjske przipadłōści poradziōła lyczyć. Baba wartko pylła sie pod skŏzanŏ adresa, przedstawiōła zytuacyjŏ, ta istnŏ bez łoka mrzik pomedikowała i pedziała:
– Kej wasz stary napocznie chyrczeć, to musicie mu paniczko łozszyrzyć nogi.
Baba sie festelnie wnerwiōła, łopinkolōła łowczorka, iże gupich jak fōnt kudeł ludzi ino wymanić, wyfikać poradzi i iże łona niy do jij złōmanygo fynika. Zatym pogzuła ku chałpie. We nocy ta samo lajera... stary rznie klocki już drugŏ godzina... baba medikuje:
– Eee tam, sporōbuja tak zrobić jak ta łowczorka gŏdała...
Łozszyrzŏ starymy szłapy i... cichość jak makym zasiŏł. Na drugi dziyń blank ło szaroku wartko pogzuła do tyj znachōrki... przeprŏszała... bōbmōniyrka... tuplowany gyhalt... Nō, i ciykawōść, ftorŏ niy dŏwała łōnyj pokōj:
– Paniczko! A rzyknōm mi łōni na czym stoji tyn knif ze tymi łozszyrzōnymi szłapami?
Na to ta łowczorka ze rułōm:
– Moja roztomiyło... szimel je blank ajnfach – łozszyrzajōm łōni chopowi szłapy, miech ślatuje na dziura i tym szimlym... niy ma cugu!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl