Przijechŏł jedyn istny ze modōm dupōm do motylu wele pōłnocki, nŏjlepszyjszy czŏs na letke dupczynie. Kej szŏł śniōm rajn merknōł, iże poblisku stoji autok jejigo kamrata... żyniatego kamrata. Uzdŏł, co zbajstluje mu cosik na łostuda i zebrŏł ze jejigo autoka kapa ze koła. Na drugi dziyń przikotasiōł sie ku swojimu kamratowi, glingŏ do dźwiyrzy, kamrat mu łozewrził i pytŏ:
– Te, serwus, a co tam?
– Anō, łobejzdrził coch znod – łodrzykŏ i zaziyrŏ na niygo ze takim fałresznym uśmiychym.
– Eee, moja kapa ze zadnigo kōlka. Skany jōm mŏsz?
– Chopie, niy markiyruj ipty, znodech ta kapa ze kōłka wczorej kole pōłnocki przi motylu.
Kwilka cichość, tyn kamrat biere ta kapa ze kōłka do gracy, łobrŏcŏ sie i idzie do kuchyni:
– Kuknij, moja ty roztomiyło, znodech ta kapa ze zadniego kōłka naszego autoka, kerŏ zapodziŏłaś dzisiŏj przi... zupermarkycie!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl