Bezludno wyspa...

Trefiółech kiejsik jednygo mojigo kamrata Acika, kiery już dôwno, dôwno tymu nazôd poszoł na takô morskô szula, na takô Akadymijô Morskô we Gdyni, bo zawdy, łod malyńkości kciôł być zyjmanym. Kiej już tak doszoł do lôt, łostoł piyrszym òficyjerym srogigo szifu, takigo pasażyrskigo szifu, kierym ci pływôł po wszyjskich òcyjanach. A, iże my sie już porã lôt niy widzieli, siedli my sie sakóm-pakóm we jednym gryfnym szynku na naszyj chorzowskij Wolce i tak po jakisik poruch lagach tego „whisky”– „Black&White’a” abo „Jasia Wandrusika” znacy „Johnnie Walkera”, i po niyskorzyjszym rumie, napocznół mi łozprawiać, co tyż to mu sie na tych morzach i òcyjanach przitrefiyło.
– Wiysz Ojgyn, rółz to miôłech taki niyszczysny fal – zaczón Acik. – Napoczli my naszô rajza łod Liverpoolu we Anglii. Miôł to być taki szykowny ałsflug dlô nôjbarzij zabranych, pijynżnych Ynglynderów, jejich babów i cerów. Tak po jakisik poruch dniach łorôz prziszła srogô wija, sumeryjô ze pierónbiciym, nôgłym dyszczym, a wele na tym òcyjanie byli na śtyry sztoki wielge. Tyn nasz szif na isto napocznół nabiyrać wody; szło zmiarkować, co sie cheba zatónkô, na zicher sie bulknie we tym òcyjanie.
– Nó, i ? Nó, i co dalszij – pytóm sie go wartko, bo niy poradzã szczimać już tyj szpany.
– Anó, nasz kapitan bez taki srogi trichter, bez takô tuba wrzescy do wszyjskich:
– „Baby do bółtów, do szalupów !!!”
Kiej już wszyjskie baby powlazowali do tych bółtów, spuściyli je na wodã i baby poszliiiii ...
Zetrwało porã minutek i kapitan juzaś drzi sie jak stare galoty:
– Terôzki chopy do tych szalupów !!!
Chopy wartko sie wkarycyli rajn do tych bółtów i łóne tyż poszliiiii ...
– Jezderkusie! I wszyjskie nastyknyli tam powlazować, ja?
– Ja, wszyjskie powlazowali do kupy symnóm i kapitanym. A szif tak pomaluśku zatónkoł sie we wodzie i nic po niym niy łostało.
– Nó, tóż mieliście mazel, co wóm tak sie darziło! – pedziołech przistojnie.
– Drugi dziyń, z rańca, klara blynduje choby wisiała na szpagacie i grzeje ci jak cyjntla abo bali i halbecka starzikowego bimbru – łozprawiô dalszij Acik. – A sam na jednyj wyspie wszyjskie chopy a na drugij, jakisik kilomyjter dalszij, wszyjskie baby. A naobkoło łobiuch pływióm sroge rykiny i inkszô zymbowatô gadzina.
– Jakech już pedzioł, klara blynduje jak sto diosków, te baby poseblykane do saga flotrujóm ku nóm, fómlujóm nad gowami jejich batkami, jejich lajbikami abo cycynhaltrami aże chopóm sie na filip ciepło.
– Nó, ja, to tyż musioł być fal, co chopy na jednyj wyspie a baby na drugij i żôdnygo retóngu, pra? – tupluja ci Acikowi.
– Nó, to tyż te, co mieli tak kole dwadziyścia porã lôt fukli do wody i poszliii...
Te juzaś, kierym pizło trzidziyści porã lot, narżli porã palmów i zbajstlowali teli flos. Wlejźli sie na niygo i tyż poszliiii ...
– Jezderkusie, a te rykiny? – pytóm ci sie go. – Niy strachali sie łóne jich, blank nic sie niy strachali?
– Dej pokój rykinóm i suchej dalszij – rzóndzi Acik. – Juzaś te, kiere mieli już po śtyrdziyśći i wiyncyj lôt, zerżnyli tyż pora stromów, wyfajlowali śnich take brety, zbajstlowali gryfny bółt i tyż poszliii ...
– Nó, tóż te, kierzy już mocka wiyncyj zwiekowali, te co jim pizło już Abrahama, a byli bez piyndziesiónt a możno i wiyncyj lôt stare, tak deptali po tyj wyspie, tak ci fest medikowali, ślynczeli bez pôra dni, aże jedyn śnich pedziôł:
– Wiycie chopy, tustela to tyż ... dobrze widać, pra?