Wiycie! We wszyjskich miastach, ale i po wszyjskich dziydzinach krajzujóm przetwiyrajóm sie roztomajte łochlapusy, słepoki i idzie na nich trefić, idzie jich cylnóńć, i to nôjczyńścij bez cufal i znôgła. Miarkujecie: sznapsbarytón, fresa szarłatnô, podropany pychol, ścioprane i sklabustrowane lónty, z pychola capi choby fto wylôł faska zgerowane biyru na dyliny i wycióńgniyntô ku nóm graca. Kalne ślypia gawcóm sie na nôs a weźrok takigo łochyntola cióngnie sie jak stare hółzyntryjgry i gynał idzie spomiarkować, iże ze côłkigo organizmusu takigo kwitplómpy fónguje ino zygarek ... na kościele. I kiej taki łozewrzi gymba, to jes ci to gynał tak, jak ściepnóńć z trzecigo sztoku stare, ścioprane batki do faski ze łogórkami. A naobkoło capi jak pierdniyńcie kameli, tego szifa pustyni, ftory przemiyniô driny we swojim puklu wszyjske zeżrite winogróna na bimber a ze szczyrbatego pychola wylazuje łochrapociały głós:
– Panoczku, a dejcie żysz to chocia dwa złote na piwo ...
– A po jakiymu miôłbych ci łochyntolu dać na piwo?
– Anó, bo mie sie pierónym kce jscać ... a niy móm ... czym!
Nó, i kiejsik wele mojigo familoka, blank kole autobusowyj haltynszteli leży ci przed połedniym taki jedyn bryniol (swojóm drógóm znany na Pniokach Erwin Keta). Haltynsztela na naszyj Krojcce jak kôżdô haltynsztela, mocka ludzie sie sam przetwiyrô a tyn istny zdô sie: legnół, wzión i ... umar. Widać, iże ftosik sie strôpiół, zaglingoł mobilniokiym i na zignale przijechała waleska.
Wylazuje ze autoka do tego łochlapusa reter, tyrpie go, cuci go i namogô sie nawiónzać kóntakt:
– Panoczku! Panoczku! A niych łóni wstanóm!
Żôdnyj ryakcji. Reter juzaś go tyrpnół deczko i juzaś gôdô, ino głóśnij:
– Panoczku! A wstanóm łóni, bo mie sam pierón szczeli!
Na to Erwin łozewrził jedyn ślyp i deczko biydliwie rzóńdzi:
– A .. a.. a dejżysz mi chopie ze dwa złocioki, to sie zarôzki sztrekna ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl