Świekra....

Dziyń kobiyt, dziyń kobiyt! A cy świekra to tyż kobiyta? Nó, możno i ja, ale zawdy sie cosik cowiekowi wypyrsknie i rzyknie nikiej mój kamrat Jorg:
Prziszoł ci tyn Jorg do tyraca, znacy weteryniorza ze jejigo daklym, jamnikiym coby mu tyn tyrac łoberznół łogón łod tego psiôka.
– Nale, panie gryfny, daklok musi mieć łogón, takô jejigo „uroda” – ekleruje weteryniorz.
– Nale, jo kca coby jimu tyn łogón, tyn szwanc łodchlastnońć i szlus!
– Nale, tak to niy moge być, fto to widziôł coby klapiok, jamnik bół bez tego szwanca, bez łogóna?
– Mocie mi to panie weteryniorzu uchlastnóńć i tela! – rycy znerwióny Jorg.
– Nó, tóż jo nic niy miarkuja – pado weteryniorz.
– Niy miarkujecie, niy medikujecie ? – prawi Jorg. – We sobota przikludzi sie dó mie moja świekra i sam, we mojij chałupie niy mô być żôdnyj uciychy ... choby i myrdanio łogónym.