Żółte szkartki....

Sam kiesjik u mie na Pniokach trefiyli sie dwa kamraty, pieróńske łożyroki i tak po poruch minutkach uzdali, coby wercióło sie cosik szluknóńć. A, iże pierónym suło śniygiym, i bóło bez jedynôście w nocy, Bercik gôdô do swojigo kamrata:
– Hanys! Wiysz ty co, pójńdymy możno dó mie i tam łobalymy ta halbecka, ftoro móm we kabzi ...
– Eee, Bercik, coś ty jaki? Przecamć u cia we chałpie jes i twoja starô, i twoja świekra, a chnet piźnie dwanôście w nocy.
– Cicho być Bercik, wiela niy fandzol, ino pyndalujymy i tela!
Zaklupali, Hanysowô staro wrółz ze jego świekróm łotwiyrajóm dźwiyrze i gibniynte w pół pytajóm kamratów rajn. Świekra stôwiô na tiszu halbecka, a babeczka łod Hanysa sebuwô mu szczewiki.
– Jezderkusie! – dziwô sie Bercik. – Jak ty to chopie robisz, iże te twoje babeczki sóm take moreśne?
– Wiysz Bercik, to jes tak – napoczynô Hanys. – Miôłech ci psa. Przilazuja do dóm, a sam nasrane na tepichu. Nó, tóż pokôzôłech mu ... żółtô szkartka.
– Nó, i ...
– Na drugi dziyń przilazuje juzaś do dóm a sam ci juzaś nasrane jak stodoła. Nó, tóż drugo żółto szkartka pokôzôłech tymu psiokowi. Przilazuja na trzeci dziyń a sam ta samo lajera, juzaś nasrane i to na rzôdko i ku tymu côłki sztrółdekel pojscany.
– Nó, i ... Hanys! I co?
– Nó, pokôzôłech gizdowi czerwiónô szkartka a zatym łapnółech siykiyra i zatrzas’ech gizda.....
– Nó, ja miarkuja, ale rzyknij ty mi ino chopie co mô ze sia spólnego tyn psiok ze twojóm staróm i Świekróm?
– Nó, dzisz Bercik ... łóne majóm już po dwie żółte szkartki....