Dwie stare mamzele...

Łozprawiają rółzczasu dwie stare mamzele.
– Wiedzóm łóni, moja wy roztomiyłô, te modzioki sóm ci terôzki pierónym niywychowane, łozwiezióne i niymoreśne! Cóż łóni terôzki machlujóm, jakô łostuda siejóm. Łamżóm, wiedzóm łóni, moja roztomiyłô, po hulicach, po cestach, za rynce sie trzimióm, łobścikujóm sie jawnie! Sodóma i Gómora, moja wy roztomiyłô! Łostatniô to już bali, wiedzóm łóni, moja wy roztomiyłô, kusikujóm sie na haltynsztelach i ku tymu blank niy majóm na boczyniu ludzi starych i dziecka.
A drugô mamzela na to:
– Moja wy roztomiyłô! To jesce ale psinco, blank nic. Jô wczorej ślazuja po słodach u sia w familoku i słysza, iże na dole, we pywnicy, wiedzóm łóni, moja we roztomiyłô, cosik sie dziyje, cosik sie wyrôbiô. Ślazuja niżyj i strziga daklami, nasuchuja, moja wy roztomiyłô, a tam we tym ćmoku jakisik karlus ze dziołchóm łozprawiajóm. I łona, ta dziołcha gôdô ku niymu, wiedzóm łóni, moja we roztomiyłô, coby łón wykryńciół byrna a łóna weźnie jóm do gymby...
Wiedzóm łoni, moja we roztomiyło, łóni terôzki już żróm... szkło!