Fto sam rzóńdzi...

Po wiesieli jedyn istny wkludziół sie do pomiyszkaniô swojij szwigermutry i zarôzki łod proga łoznôjmiô:
– Kôżdydziyń z rańca mô być śniôdanie do prykola!
– Zgupiôłeś chopie? – łodrzykô na to świekra.
– Ale, mamulko, łón sam terôzki miyszkô, i łón sam terôzki reskiyruje! – gôdô na to jego babeczka.
– Kôżdydziyń tyż majóm być wypucowane moje szczewiki do glancu! – rzóńdzi dalszij mody żyniol.
– Coś ty jaki chopie, blankeś łogup, abo co? – nerwuje sie świekra.
– Mamulko, dejcie pokój, łón sam terôzki miyszkô i łón sam terôzki reskiyruje!
– Nó, i ku tymu – rzóńdzi dalszij tyn istny, tyn mody żyniol – rółz śpia ze mojóm babeczkóm, a rółz ze mojóm, niy takóm staróm, szwigermutróm!
Na to jego babeczka ze złóścióm:
– Abo ty mój chopecku łogup do imyntu? Na dekel ci pizło, abo co?
Nó, a na to ze ryłóm szwigermuter:
– Łón sam miyszkô, moja cerzicko, łón sam... reskiyruje wszyjskim!