Jak gróntowała sie mółda?

Jô już sam kiejsik eklerowôł, co mie fest nerwuje, mierzi we tym naśladówaniu i mustrowaniu mółdy bez wszyjskich. Bez łoglóndaniô sie eźli to jes gryfne, eźli to kómuś klapuje abo i niy. I to gynał cy to bez modzioków, cy bez stare kamele abo zwiykowanych knakrów. Jesce za bajtla, za modzioka, i ździebko po tym jakech sie łożyniół, moja Starka i Mamulka zawdy mi wykłôdali, cobych sie niy robiół afóm, małupicóm i niy kukôł ino na tych, co sie pokazowali we fylmach abo (to już ździebko niyskorzij) we telewizyji. Przecamć same miarkujecie jak ci to kiejsik bóło i łostało do dzisiôj. Tyż żech nosiół duge kudły nikiej te côłke Bitlesy (the Beatles), ćmawe bryle jak Cybulski abo Ray Charles, za knap galoty ze pasiatymi fuzeklami jak te wszyjskie papagale – abo inakszij mianowane – „bikiniarze”, kierych niy ciyrpiôł tyn côłki Gomułka. Deptołech we szczewikach na świńskich żółtych zolach, „słóninach” abo – to już ci niyskorzij – na diosecko rubych zolach i jesce srogszych abzacach. Tyż’ech ci za procnie uszporowane betki poradziół sie lajstnóńć olimantel (ortalijón) i „non-ironowô” hymda tela, coch niy łoblyk za Boga na sia bindra ze Bardotkóm, abo szlipsa knółtlowanygo na gómin pod karkiym. I tyż ci niy zapuściółech sie fusiska podanego na te, kiere wlazło we mółda we latach łoziymdziesióntych po tym falu, jak jednyn elektrykôrz fuknół bez tyn pot we Gdańsku. Tuplikowôłech kiejsik przi inkszyj przileżitości, coch miôł fusisko i łod tego napoczła sie we Polsce, jô sam u nôs rozfaklowôł ta trzeciô wojna światowo, ale to bóło ino take maluśke cygaństwo. Ale mółda bóła zawdy, jes terôzki i fórt jesce bydzie. Mółda, a tak po prôwdzie małupicowanie inkszych, bali jak ci nóm ta mółda niy sztimuje, i wyglóndómy na isto jak masno dupa zeza krzôka. I sam mi sie terôzki spómniało, co ci już pierónym dôwno tymu, jesce za fest starego piyrwyj tuplikowôł mój libling, mój szimel we beraniu, Stanisław Ligoń mianowany bez côłkie lata Karlikiym ze Kocyndra. A klarowôł ci Łón to óngyfer, małowiela tak:
Mółda, to jes na isto srogi tropiduch ludzkóści, a możno nôjbarzij dlô utropy biydnych żynioli, chopecków, co to majóm w dóma pieróńskie machmarajdy, mamzele i szlajerojle, kiere strugajóm gryfnioczki abo sztajfiyry i markiyrujóm gryjfinie. Żôdyn tak po prôwdzie niy boczy (i niy idzie tego nikaj wyczytać) kaj, kiej i łod cego napoczło sie te włôdanie i „diktatura” mółdy. Bezmać mógło sie to dziôć we telij krajinie kyns drógi łod nôs, kaj klara wisi na szpagacie, i to blank przi ziymie, a grzeje choby piyńć litrów starzikowego bimbru, i kaj jesce żyje roztomajto gadzina, kiero mogymy ujzdrzić ino we naszym chorzowskim łogrodzie zoologicnym. Tóż tyż kiejsik zakrôd sie fuks, ryżokudła do jednyj nyjgerskij chałupy, coby wydusić tameszne kurze. Ale ichni kokot, sztramski, prôwdziwy mantekler narobiół teligo larma i łostudy, iże tyn gizd łocuciół ci bół wszyjskie psiska we łobyjńściu, a kiere kiej ino wparzyli do chlywika, wziyny zarôzki ryżokudły we łobroty. Tyn fuks bezkurcyjô swijôł sie choby mu fto terpentiny nakidoł pod łogón, skôkôł, charcôł, forskôł aże sie berdyji udało spopod psowych zymbisków wykuglować. Ino jedyn bakan, jakosik barzij łod inkszych uwziynty, chyciół ci tego lisa za podłogónie i blank przi samyj rzici użar mu tyn jejigo łogón, tego jejigo lónta.
Tyn ryżokudła radowôł sie łokropicznie, iże wytargôł sie bez pochyby łod śmiyrci, ale tyż festelnie mierzióło go to, iże niy mo ci łogóna, kierym sie zawdy festelnie asiół i skuli cego bóło mu terôzki pierónym gańba. Cichym duchym, po kryjóncku śmiatôł do lasa i medikowôł ci bół, jak by tyż ta swoja srogo ujma i sróm zadekować abo bodej szykownie łocyganić, co tak musi być, aże tu łorôz zaszuszcało mu cosik nad łebym i srogi, na côłki karpyntel śmiych łozlygnół sie miyndzy sztamami i astami.
Gawcy sie a sam na stromie siedzi côłko hormijô małupic i aże niy poradzi sie spamiyntać, niy poradzi przijńść do sia łod śmiychu.
– Nó, i cóż sie tak afy pieróńskie dziwocie, cożysz tak te gały wyszczyrzocie? – pytô sie sie lis zegzioły jak sto diosków.
– Anó, ze cia lebrze i ślimôku! Kajeś to tyn swój chwost podziôł?
– Łogón, lónta? Kajech mój chwost zapodziôł? A cóż tyż to za iptowate, cepiate pytani? Wyście to szlómpy, szmodry stopieróńskie wiyrza łobżarły sie blekotu, iże sie gupio pytôcie, co tyż ci sie stało ze mojim łogónym. Iże take swos ynty i piternogi, gupie jak fónt kudeł paniuchny, to bych sam nigdy niy wypokopiół!
Zgańbiyły sie te afy i byli blank we sztichu po takij łostryj łodpowiydzi podwiyl niy napoczli pilić i nôlygać na ryżokudły, coby jim to wszyjsko gynał wyłożół i wyeklerowôł.
– A dyć żysz to jes gańba i srómota – zawrzesknół fuks ze pogardóm . – To wy, sztramske w gymbie, rajcule diosecke blank niy miarkujecie, co to jest terôzki nôjnowszô mółda. Żôdnô terôzki małupica i żôdnô inkszo gadzina, kierô kce być wysztafirowanô niy nosi łogóna. Dyć żysz i gupie hazoki już tyż ci sie blank dôwno pozbyli łogónów. A wy usmolóne wypierdki, mie sie môcie łopowôga pytać, kajech to tyn swój chwost zapochóniół? Do dioska ze takóm gupotóm i dupówatóścióm.
Pyrsknół bez zymbole ze pogardóm, zwyrtnół sie ku nim rzicióm i poszooooł...
A kiej na dygi dziyń ło szaroku wyloz ze lasa, ujzdrzôł, co żôdnô małupica niy miała łogóna. Wszyjskie sie go same połodgryzali. I tym tuplym mómy terôzki mółda łod kieryj niy poradzóm sie łodchlastnóń ani mode, ani – tym barzij – stare baby i możno tyż chopy.