Gorke...

Rółzczasu jedna blóndina wlazła do supermarkytu i ujzdrzała glancowanô, mechcóncô zacha na gysztelu, na rygale. Festelnie ci jóm to zaciekawióło i pyto sie przedowacza:
– A co to jes panoczku?
– Anó, to jes termosflasza... termos...
– A ku czymu to jes? – pytô blóndina dalszij.
– Anó, to pómôgô utrzimać gorke rzecy gorkimi, a zimne zimnymi.
Blóndina sie lajstła taki termo i na drugi dziyń przilazuje do roboty ze tym termosym we gorzci. Uwidziôł to jeji szef, tyż blóndin i pytô:
– A cóż tyż to ty môsz takigo blyszczóncygo, mechcóncygo we ryncach?
– Anó, to jes... termos.
– A ku czymu łón jes? – pytô dalszij blóndin.
– Anó, to jes ku tymu, coby gorke zachy łostali gorke, a zimne, coby byli fórt zimne.
– A co môsz dziołcha driny?
– Anó, móm dwie szolki kafyju i jedna glaska apluzinowego zoftu...