Jedyn istny przetrôwiół côłke popołednie u swojij kóchanki. Niyspodziónie, znôgła do dóm wrôcô jeji richticzny chop. Baba wartko biere srogi miech ze haboziami, fiframi, dowo tyn miech chopowie, ftory już styrcy we dźwiyrzach i rzykô:
– Mój ty roztomiyły chopecku, prosza cie, wyciep te habozie do hasioka.
Tyn istny bez tyn czôs drapsnół po kryjóncku, cichym duchym i kiej tak ci już szôł drógóm do dóm myślôł ło tyj swojij flamie we samych ino przichlybstwach:
Ale ci tam moja libsta, ta moja kóchanka jes inteligyntno, sposobno i szprymno. Jak ci łóna to wszyjsko fajniście wypokopióła...
Wlazuje tyn istny do swojigo pomiyszkaniô, a sam ci jejigo baba dowo mu miech ze haboziami i rzóńdzi:
– Mój ty roztomiyły chopecku, festelnie cie prosza, cobyś poszôł i wyciep te habozie na hasiok.
Tyn istny nic nie pedziôł, biere tyn miech, idzie ku hasiokowi i mróncy sóm do sia ze złóścióm pod fusiskiym:
– Kurwa mać, côłki dziyń ta moja starô siedzi dóma i bali habozi na hasiok niy poradzi wyniyś!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl