Do dźwiyrzy klupie akwizytôrz, taki wandrówny handlyrz. Dźwiyrze łotwiyrô mu baba. Tyn handlyrz napoczynô łozprawiać ło tym swojim produkcie, a już na piyrszy łoka mrzik widać, iże ta baba jes snerwowanô jejigo byzuchym.
– Spierdalaj chopie! – wrzeskła baba i praskła dźwiyrzami mu przed kicholym.
Jednakowóż te dźwiyrze sie niy zawarli, letko sie uwrziły, tóż tyż tn wandrowny handlyrz dalszij fandzoli jak nôjynty.
Kobiyta już blank nerwyjs, niy rzykła już nic, ino juzaś praskła tymi dźwiyrzami. Nó, ale jak za piyrszóm razóm dźwiyrze juzaś łostali deczko uwrzite. Tóż tyż tyn akwizytôrz jesce gibcij rzóńdzi ło tym jejigo produkcie. Baba już niy strzimała, wziyna szwóng i juzaś ze côłkij siyły praskła tymi dźwiyrzami. Jednakowóż i terôzki te dźwiyrze sie niy zawarli ino łostali letko uwrzite. A na to tyn handlyrz pokazuje palcyskiym na próg i gôdô ze rułóm:
– A możno byście paniczko nôjprzodzij wziyni tego kocika spode dźwiyrzy!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl